Deutsche Bank: απορίες δίχως απαντήσεις

Deutsche Bank: απορίες δίχως απαντήσεις

από cogito ergo sumhttp://teddygr.blogspot.gr/2016/06/deutsche-bank.html

Στην αρχή ήταν μια ειδησούλα στα ψιλά των οικονομικών εφημερίδων που τράβηξε την προσοχή μου, κάπου στις αρχές της χρονιάς. Η ειδησούλα έλεγε ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου (cds) της Deutsche Bank έφτασαν το 4,4%. Καθώς δεν με λες και ειδικό επί των cds, δεν κατάλαβα αμέσως τι σήμαινε αυτό το νουμεράκι. Όμως, εκείνο το "έφτασαν" με έβαλε σε σκέψη: έφτασαν... ξεκινώντας από πού; Λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο ήταν αρκετό για να αποκαλύψει ότι ενάμισυ μήνα νωρίτερα τα cds της τράπεζας κόστιζαν 1,9% του ασφαλιζόμενου κινδύνου. Δηλαδή, αύξηση στα ασφάλιστρα 2,5% σε ενάμισυ μήνα; Εντυπωσιακό!

Ο καιρός πέρασε και είχα ξεχάσει την ειδησούλα, ώσπου στα τέλη Μαΐου έσκασε μια άλλη είδηση, με πιο μεγάλα γράμματα αυτή την φορά: η Moody's υποβάθμισε (για δεύτερη φορά μέσα στο 2016) την Deutsche Bank στο επίπεδο Baa2. Μια ματιά στον παρακάτω πίνακα πιστοποιεί ότι η Moody's τοποθετεί την γερμανική τράπεζα δυο σκαλιά πάνω από εκεί όπου αρχίζουν τα σκουπίδια: 

Οι κλίμακες των τριών οίκων αξιολόγησης. Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο Caa1, B και Β- αντίστοιχα. Η Κύπρος, λίγο πριν μπει στο μνημόνιο, βρισκόταν στο Α2, Α- και Α-.

Είναι γεγονός ότι η Deutsche Bank αποτελεί ένα από τα εμβλήματα της Γερμανίας. Μόνο που αυτό το έμβλημα όσο πάει και ξεθωριάζει. Ήδη, η τράπεζα έχει μια αναμφισβήτητη παγκόσμια πρωτιά: στις πιστοποιημένες απάτες και στα βεβαιωμένα πρόστιμα! Ποιά βρομιά της να πρωτοθυμηθούμε; Το ξέπλυμα ρωσσικού μαύρου χρήματος ύψους 6 δισ. δολλαρίων, το οποίο "καθαριζόταν" με την "επένδυσή" του σε μετοχές και ακίνητα στο Λονδίνο; Την εξαπάτηση εκατομμυρίων επενδυτών μέσω χειραγώγησης επιτοκίων; Ή το παιχνίδι με τις τιμές του χρυσού, που αποκαλύφθηκε πριν δυο-τρεις μήνες στις ΗΠΑ; Μετοχές, ακίνητα, επιτόκια, χρυσός... δεν υπάρχει πεδίο όπου να μην έχει αποκαλυφθεί βρομιά τής Deutsche Bank.

Στον ισολογισμό της για το 2015, η τράπεζα παρουσιάζει ζημιές 6,8 δισ. ευρώ "μόνο", αποδίδοντάς τες στον ανταγωνισμό, ο οποίος κράτησε χαμηλά τα επιτόκια και κάθε είδους άλλες χρεώσεις. Είναι, όμως, σαφές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι αυτή η "μικρή" ζημιά δεν έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό αλλά με το γεγονός ότι κατά την τελευταία τριετία η τράπεζα έχει πληρώσει σε πρόστιμα (για τις απάτες που λέγαμε πρωτύτερα) σχεδόν 12 δισ. ευρώ, ενώ και στον τελευταίο ισολογισμό της έχει εγγράψει πρόβλεψη για πρόστιμα παρελθουσών χρήσεων κάπου μισό δισ. ευρώ ακόμη.

Φυσικά, όλο αυτό το πατιρντί δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την τιμή τής μετοχής της. Παρασκευή 3 Ιουνίου, η μετοχή έκλεισε στα 17,07 δολλάρια. Πέρυσι, τέτοια εποχή, βρισκόταν στα 32,15 και πρόπερσι στα 52,27. Θα μου πείτε ότι 32% πτώση δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό αφού παρόμοια πτώση έχουν και άλλοι τραπεζικοί κολοσσοί, όπως η Credit Suisse, η Barclays, η Societe General, η Commerzbank, η BNP Paribas κλπ. Σύμφωνοι. Μόνο που η Deutsche Bank, προκειμένου να στηρίξει την μετοχή της, διέθεσε κάμποσα δισ. για να επαναγοράσει σχεδόν όλο το χρέος της, σε μια προσπάθεια που είχε την συγκατάθεση του υπουργείου οικονομικών, δηλαδή του κυρίου Σώυμπλε.

Αν τα παραπάνω στοιχεία προκαλούν πονοκέφαλο στον αναγνώστη, υπάρχουν και άλλα που μπορεί να προκαλέσουν ζαλάδες μέχρι λιποθυμίας. Σύμφωνα με την ίδια την τράπεζα, στο χαρτοφυλάκιό της υπάρχουν παράγωγα -υψηλού ή χαμηλότερου κινδύνου- ύψους... (βαθειά ανάσα)... 42 τρισ. ευρώ. Σαράντα δύο ολόκληρα τρισεκατομμύρια ευρώ, τοποθετημένα σε τοξικά προϊόντα!! Για να γίνει κατανοητό αυτό το νούμερο, ας σημειώσουμε ότι το ΑΕΠ της Γερμανίας δεν ξεπερνάει τα 4 τρισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι, αν σκάσει η Deutsche Bank... συγγνώμη αλλά αδυνατώ να προβλέψω τι θα συμβεί. Κι αν σκεφτούμε ότι τα 33 από τα 42 τρισ. παραγώγων έχουν να κάνουν με την εξέλιξη των επιτοκίων (δηλαδή, είναι υψηλής τοξικότητας), τότε ο κίνδυνος του σκασίματος δεν είναι καθόλου μα καθόλου μικρός. Με άλλα λόγια, το ερώτημα δεν πρέπει να είναι αν θα σκάσει η Deutsche Bank αλλάπότε θα συμβεί αυτό.

Οι τελευταίοι τριάντα μήνες ζωής της Lehman Brothers. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο τρόπος με τον οποίο βαδίζει στα χνάρια της η Deutsche Bank είναι αξιοθαύμαστος. Με πράσινη έλλειψη επισημαίνεται το χρονικό σημείο όπου η S&P υποβάθμισε για τελευταία φορά την LB και η Moody's έστειλε την DB στο Baa2.

Ας σταθούμε λίγο στο τελευταίο στοιχείο που αναφέραμε. Εμείς, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, για να σώσουμε τις τράπεζές μας που κατέρρεαν, μπήκαμε σε μνημόνια και δανειστήκαμε ποσά ύψους 1-2 φορές το ΑΕΠ μας. Τί σχεδιάζει να κάνει η Γερμανία αν συμβεί κάτι με την Deutsche Bank, η οποία έχει μόνη της τοξικά παράγωγα υπερδεκαπλάσια του ΑΕΠ τής χώρας; Φοβάμαι ότι σ' αυτή την απορία δεν θα πάρω απάντηση.

Κι επειδή το μυαλό μου είναι διεστραμμένο, ας κλείσω με άλλη μια απορία. Με το "έμβλημα της Γερμανίας" να έχει 33 τρισ. ευρώ "κρεμασμένα" στην εξέλιξη των επιτοκίων, πόσο σίγουρο είναι ότι ο χερ Σώυμπλε και η παρέα του δεν φροντίζουν με τις εισηγήσεις, τις παρεμβάσεις και τις αποφάσεις τους να επηρεάζουν την λήψη σχετικών αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο (ΕΚΤ, Κομμισσιόν κλπ) προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί την Deutsche Bank; Ούτε σ' αυτή την απορία βλέπω να παίρνω απάντηση.

Ο φτωχούλης Μαρινόπουλος και οι αδηφάγοι εργαζόμενοι!

Ποιος φταίει;

Αλλο ένα (αναμενόμενο) κανόνι έσκασε χτες στο λιανεμπόριο, με την αίτηση της «Μαρινόπουλος» για υπαγωγή στον πτωχευτικό κώδικα. Οι αναλύσεις για το πώς και το γιατί περισσεύουν στον Τύπο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρουσιάζουν ως βασική αιτία της πτώχευσης την «κακοδιαχείριση» από την πλευρά της εργοδοσίας, μετά την εξαγορά του μεριδίου που κατείχε η γαλλική «Carrefour». Αλλοι μιλάνε για την απροθυμία των τραπεζών να σώσουν την επιχείρηση (σαν να πρόκειται για ευαγή ιδρύματα...) και άλλοι για «καταστροφική εμπορική πολιτική» των στελεχών της «Μαρινόπουλος». Αναλύσεις όπως αυτές κρύβουν το κύριο, ότι δηλαδή στον κλάδο των αλυσίδων σούπερ μάρκετ βρίσκεται σε εξέλιξη ένα νέο «ξεκαθάρισμα» ανάμεσα στις εταιρείες που επιβίωσαν της κρίσης, αλλά δεν ξεκινάνε όλες από την ίδια αφετηρία μετά από αυτήν. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια ώρα που η «Μαρινόπουλος» οδεύει προς την πτώχευση, άλλες μικρότερες αλυσίδες, όπως η πρώην «Αρβανιτίδης», βρίσκονται κι αυτές στη δίνη σκληρών επιχειρηματικών ανταγωνισμών και το μέλλον τους προδιαγράφεται αβέβαιο. Επομένως, το κυνήγι της πρωτοκαθεδρίας στην αγορά, που είναι στο DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής των προϊόντων, είναι αυτό που έκλεισε τον «Μαρινόπουλο», εταιρεία που μεσουρανούσε για κάποια χρόνια στον κλάδο. Βέβαια, ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας μικρό κακό θα πάθει, καθώς οι δραστηριότητές του σε άλλους κλάδους (φάρμακο) καλά κρατούν και δεν αποκλείεται προς τα εκεί να σπρώξει περισσότερα κεφάλαια. Αυτοί που πληρώνουν τη νύφη είναι οι περίπου 13.000 εργαζόμενοι και οι εκατοντάδες μικρέμποροι που δραστηριοποιούνταν περιφερειακά της αλυσίδας, που οδηγούνται στην καταστροφή...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=29/6/2016&id=16283&pageNo=2

Κάλεσμα συμμετοχής στη στάση εργασίας την Τετάρτη 29 Ιούνη

 
 
 
 
 

Κάλεσμα συμμετοχής στη στάση εργασίας (11 π.μ. έως λήξη πρωινής βάρδιας) που έχει προκηρυχθεί για την Τετάρτη 29 Ιούνη στον τομέα της Δημόσιας Υγείας απευθύνει η Πανελλαδική Γραμματεία του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας. Επίσης καλεί στη συγκέντρωση που θα γίνει την ίδια μέρα, στις 12.00 π.μ. στο νοσ. Ιπποκράτειο

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Χαιρετίζουμε τους υγειονομικούς που αψηφώντας δυσκολίες και εμπόδια, συμμετείχαν στη πανυγειονομική απεργιακή κινητοποίηση στις 8 Ιούνη.

Η κατάσταση χειροτερεύει. Η επίθεση κλιμακώνεται. Συνεχίζουμε με τη μαζική μας συμμετοχή στη στάση εργασίας που προκήρυξε η ΠΟΕΔΗΝ στις 29 Ιούνη.

Τα μέτρα που πέρασαν κι αυτά που ετοιμάζονται να πάρουν μπροστά στη δεύτερη αξιολόγηση, κάνουν τη ζωή μας κόλαση, παράδεισο τη ζωή της πλουτοκρατίας. Έχουν ήδη έτοιμο νομοσχέδιο που κάνουν τις δημόσιες δομές ψυχικής υγείας ΑΕ. Οι ατομικές συμβάσεις έργου διευρύνονται μετά το νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που καταργεί δικαιώματα που υπάρχουν στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα όπως αναγνώριση προϋπηρεσίας, κανονική και αναρρωτική άδεια, ένσημα ΒΑΕ, 13ος και 14ος μισθός κ.ά., ενώ ετοιμάζεται να φέρει νέο νόμο για τα εργασιακά με νέο χτύπημα των δικαιωμάτων μας.

Διεκδικούμε το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Να έχουμε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, με επαρκές προσωπικό, αναλώσιμο υλικό, ιατροτεχνικό εξοπλισμό, να καλυφτούν όλες οι απώλειες που είχαμε, να έχει υψηλού επιπέδου, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, πρόνοια ο λαός. Να υπάρχει πρόληψη, πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Να μη μετράμε πια κάθε μέρα εργατικά ατυχήματα και πρόωρους θανάτους στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές.

Όλα αυτά που είναι απολύτως αναγκαία και ρεαλιστικά, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, αν δεν γίνουν όλες οι αναγκαίες προσλήψεις, αν δεν χρηματοδοτηθεί γενναία η δημόσια υγεία –πρόνοια και το ΕΚΑΒ με επάρκεια από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν μπορεί να γίνει, αν δεν ισχυροποιηθεί ο αγώνας για κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία. Αν δεν συγκρουστούμε με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν δεν παλέψουμε μαζί με το λαό για την ανάπτυξη που να υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και όχι της πλουτοκρατίας.

Η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ ούτε θέλει ούτε μπορεί να δώσει έναν τέτοιο αγώνα που να περνάει μέσα από την ουσιαστική βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, να ενισχύει αποφασιστικά τις δημοκρατικές μαζικές διαδικασίες, ώστε να γίνουν τα σωματεία ΟΠΛΟ στα χέρια των εργαζομένων, κάστρα αντεπίθεσης των εργαζομένων απέναντι στην πλουτοκρατία, τις κυβερνήσεις της, τις Διοικήσεις της και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ που πτωχεύουν και ματώνουν τους λαούς.

Αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε με βεγγαλικά και φωταψίες, ούτε με τη γλαφυρή ανάδειξη των οξυμένων προβλημάτων που δεν πρόκειται να σταματήσουν να διαιωνίζονται, όσο η πραγματική αιτία που τα γεννά και τα αναπαράγει δεν μπαίνει στο στόχαστρο συνολικά του εργατικού– λαϊκού κινήματος.

Αυτή την προσπάθεια κάνουμε χρόνια τώρα οι υγειονομικοί που συσπειρωνόμαστε στο ΠΑΜΕ, για να ανακαλύψει τη δύναμη που έχει ο λαός μας να επιβάλλει το δίκιο του απέναντι στους εκμεταλλευτές.

Γι’αυτό ούτε στιγμή χαμένη! Για την επιτυχία της στάσης εργασίας και των συγκεντρώσεων που έχουν οριστεί πανελλαδικά. Συνεχίζουμε και πρωτοστατούμε, για να γίνει υπόθεση του λαού της κάθε περιοχής ο αγώνας για το λαϊκό δικαίωμα στην υγεία- πρόνοια! Ο αγώνας για πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία όλων των δομών σε κάθε περιοχή (νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, ΕΚΑΒ, ιδρύματα πρόνοιας, μονάδες ΠΕΔΥ).

Διεκδικούμε:

• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Μονιμοποίηση όλων των συναδέλφων που εργάζονται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Σταθερή μόνιμη δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα.
• Ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ με σύγχρονους όρους και δικαιώματα.
• Να αποκατασταθούν άμεσα όλες οι απώλειες που είχαμε μισθολογικές, ασφαλιστικές, εργασιακές. Μέτρα προστασίας της μητρότητας.
• Αποκλειστικά Δημόσια - Δωρεάν, Καθολική & Υποχρεωτική ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ. Να πληρώσει το κράτος κι η εργοδοσία.
• Τα σχέδια της κυβέρνησης για την ψυχική υγεία να μην φθάσουν στη βουλή!
• Αποκλειστικά Δημόσια & Δωρεάν ΥΓΕΙΑ - ΠΡΟΝΟΙΑ για όλο το λαό. Να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δράση».

Το μηδέν και το άπειρο

ΑΠΟ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΣ ΣΤΟ ΙΟΥΝ 27, 2016

ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Η είδηση δεν ήταν η πρόκριση της Πορτογαλίας στην οκτάδα του EURO κι η “επαγγελματική πρόκριση” αλά Σάντος με 1-0 στην παράταση επί της Κροατίας. Είδηση ήταν οι 0 (και ολογράφως μηδέν) (και στην ποδοσφαιρική αργκό “κουλουράκια” ή “κεφτέδες”) τελικές προσπάθειες προς τα δύο τέρματα, στην κανονική διάρκεια του αγώνα.

Αν το ποδόσφαιρο έλκει ως άθλημα την καταγωγή του από το αρχέγονο κυνήγι, διατηρώντας μάλιστα κάποιους σχετικές λέξεις στην ορολογία του (όπως ο χαρακτηρισμός του επιθετικού -σέντερ φορ- ως κυνηγού), τηρουμένων των αναλογιών, θα ήταν σαν να έβγαινε μια ομάδα πρωτόγονων να κυνηγήσει για τη φυλή της, να περνούσαν από μπροστά της τα θηράματα και να μην προσπαθούσαν καν να τα πιάσουν. Το πρόβλημα δεν είναι να επιστρέψεις με άδεια χέρια, χωρίς λεία, γιατί κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία. Αλλά να συμβιβάζεσαι με το μηδέν, σχεδόν να το επιδιώκεις, να κλείνεσαι στην εστία σου και να μην πετάς ούτε ένα βέλος προς το στόχο.

Το επόμενο ρεκόρ που μπορεί να καταρριφθεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, θα είναι να μην επιχειρήσουν οι δύο ομάδες ούτε ένα σουτ (γενικώς, όχι μόνο προς την εστία) και να ανταλλάσσουν πασούλες στο χώρο του κέντρου για 120 λεπτά, μέχρι να πάνε στα πέναλτι, για να τελειώνει η αγγαρεία. Ή να φτάσει μια ομάδα στον τελικό και να πάρει τον τίτλο, έχοντας μόνο ισοπαλίες κι επικρατήσεις στη διαδικασία των πέναλτι (παραλίγο να το κάνει η Πορτογαλία φέτος, που δεν έχει ούτε μία επικράτηση σε 90λεπτο). Ή να καταφέρουν να υπνωτίσουν τους θεατές ενός αγώνα, όχι ως το σύγχρονο όπιο των λαών, αλλά με το κάκιστο θέαμα που προσφέρουν. Τους θεατές, που τρώνε στη μάπα σούπες μες στο κατακαλόκαιρο, και βλέπουν ένα μεγάλο μηδενικό, ασορτί με την κανονική τους ζωή, από την οποία προσπαθούν να αποδράσουν για λίγο. Κι αντί να φεύγουν από τον αγώνα γεμάτοι και να σκέφτονται “πω πω τι ματς έζησα”, νιώθουν σαν ζόμπι και αναρωτιούνται πώς επέζησαν, χωρίς να πεθάνουν από ανία ή να αποκοιμηθούν στο κάθισμα.

Αλλά όσο πιο γρήγορο και “φυσικό” (physical) γίνεται το ποδόσφαιρο, τόσο σπανίζουν οι ωραίες φάσεις και μοιάζουν αφύσικες. Όσο πιο πολύ τρέχουν οι παίκτες, τόσο λιγότερο σκέφτονται και πρωτοτυπούν στο χορτάρι. Όσο πιο γυμνασμένοι υπεραθλητές γίνονται, τόσο πιο άτολμοι και ακίνδυνοι καθίστανται για τον αντίπαλο. Όσο αυξάνει ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι για την εστία (αυξάνοντας την αγαλλίαση των προπονητών), τόσο μειώνεται η τέρψη του κοινού στην κερκίδα. Όσο εξελίσσεται το παιχνίδι, τόσο χάνει τη μαγεία του και το θέαμα. Όσο πιο σύγχρονο κι επαγγελματικό γίνεται, τόσο αποκτά τα κουσούρια της κοινωνίας που καθρεφτίζει: την άχαρη βιασύνη, το άγχος, τη σκοπιμότητα, την αγγαρεία, τον καταναγκαστικό χαρακτήρα, που πνίγει τη χαρά και τη δημιουργία, όπως ακριβώς και στη δουλειά.

Με άλλα λόγια, όσο τείνουν προς το άπειρο τα χιλιόμετρα που διανύουν στο χορτάρι οι παίκτες, οι αγώνες, οι ώρες τηλεοπτικής κάλυψης, οι χορηγοί, τα συμβόλαια, τα κέρδη, τα έσοδα, μηδενίζεται η χαρά και μπαίνει στο περιθώριο η πραγματική χαρά του παιχνιδιού. Κι όσο γινόμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή (σαν τους τερματοφύλακες στον προχτεσινό αγώνα) αντί να την πάρουμε στα χέρια μας, θα τη βλέπουμε να γίνεται ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό -σαν τη στρογγυλή θεά μπάλα- που δε μας προσφέρει καμιά ουσιαστική ευχαρίστηση, δε μας γεμίζει και μοιάζει άσκοπη, σαν τα γεμίσματα και τις σέντρες της απελπισίας, στα τελευταία λεπτά. Που είναι βούτυρο στο ψωμί του (ταξικού) αντιπάλου…

http://atexnos.gr/to-mhden-kai-to-apeiro/#prettyPhoto

Aνακοίνωση για την Παγκόσμια Μέρα Κατά των Ναρκωτικών

Aνακοίνωση για την Παγκόσμια Μέρα Κατά των Ναρκωτικών

«Σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, παλεύουμε ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τις αιτίες που γεννούν τη ναρκωκουλτούρα», τονίζει στην ανακοίνωσή της ενόψει της Παγκόσμιας Μέρας Κατά των Ναρκωτικών, ηΓραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ.

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Η συζήτηση που άνοιξε εκ νέου για την απελευθέρωση των ναρκωτικών σε μια περίοδο που διαλύουν κάθε εργατικό δικαίωμα, που ύστερα από το νόμο-λαιμητόμο στα ασφαλιστικά δικαιώματα συζητούν για νέα μέτρα στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, που η πλειοψηφία της νεολαίας γυρίζει σαν το ποντίκι γύρω-γύρω από τη ρόδα των κακοπληρωμένων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, που η ανέχεια γενικεύεται και ακουμπά όλο και περισσότερες εργατικές - λαϊκές οικογένειες, είναι επικίνδυνη και πρέπει να αποκρουστεί η στόχευσή της.

Αυτοί που τσακίζουν με κάθε τρόπο τη ζωή μας, μιλάνε για το δικαίωμα στην "ελευθερία" και την "επιλογή" του καθενός. Εξυπηρετεί το σύστημα της εκμετάλλευσης η νέα γενιά να βρίσκεται στην αδράνεια, να επιλέγει το δρόμο της παραίτησης, της ψευδαίσθησης και της υποταγής.

Σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, παλεύουμε ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τις αιτίες που γεννούν τη ναρκωκουλτούρα.

Την ίδια στιγμή που πετσοκόβονται κατακτήσεις και δικαιώματα χρόνων, που το εργατικό κίνημα έδωσε το αίμα του για να τις κερδίσει, η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας στην ίδια ρότα των προηγουμένων κυβερνήσεων, κόβει τα όνειρα και το μέλλον κάθε νέου και νέας.

Με διαρκή επιχειρηματολογία ναρκωκουλτούρας προσπαθούν να πείσουν ότι η μαστούρα είναι ελευθερία, είναι δικαίωμα, είναι ζήτημα ατομικής επιλογής. Με αντεπιστημονικές προσεγγίσεις καλλιεργούν την ανοχή στην εξάρτηση, κατηγοριοποιούν τα ναρκωτικά σε βλαβερά και μη!

Νομιμοποίηση και καταστολή λειτουργούν συμπληρωματικά στην κατεύθυνση τιμωρίας κάθε νέου ανθρώπου που κατρακυλά στους ψεύτικους παραδείσους. Είτε στα αναμορφωτήρια και στις φυλακές είτε στην αναζήτηση της δόσης, οι εκατοντάδες νέοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα δύσβατο δρόμο χωρίς λύση και ελπίδα.

Καμία από τις προαναφερόμενες προτάσεις ή πρακτικές δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στον πυρήνα τους, δεν απαντούν ολοκληρωμένα στις αιτίες που οδηγούν σήμερα ένα νέο άνθρωπο στα δεσμά των εξαρτήσεων, όταν δεν εξασφαλίζουν ολοκληρωμένο δημόσιο και δωρεάν σύστημα πρόληψης - θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης.

Το ΠΑΜΕ δεν υιοθετεί τέτοιες αντιδραστικές θεωρίες που στρώνουν το έδαφος στη ναρκωκουλτούρα! Καλούμε τους εργαζόμενους, τη νεολαία να αγωνιστούν για µια κοινωνία ελεύθερη από ναρκωτικά και όχι σε μια κοινωνία που τα ναρκωτικά θα κυκλοφορούν ελεύθερα στα ράφια των σούπερ μάρκετ!

Διεκδικούμε:

§  Πρόληψη - θεραπεία - κοινωνική επανένταξη δημόσια και δωρεάν για όλους.

§  Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλα τα προγράμματα θεραπείας.

§  Τη δημιουργία “στεγνών” θεραπευτικών προγραμμάτων και Κέντρων Πρόληψης σε όλη τη χώρα.

§  Προγράμματα Πρόληψης στα σχολεία, στις σχολές, στο στρατό, στους χώρους όπου εργάζεται και διασκεδάζει η νεολαία. Πρωτογενής πρόληψη που στοχεύει στα αίτια και όχι στα αποτελέσματα της τοξικομανίας.

§  Μέτρα προστασίας των ανέργων και των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων.

§  Γενναία χρηματοδότηση για την Παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό, για να ενισχυθούν τα προγράμματα μαζικού αθλητισμού, πολιτισμού και ερασιτεχνικής δημιουργίας.

Οι νέοι πρέπει να βγουν μαχητικά μπροστά, να δυναμώσουν τα σωματεία, να συμβάλουν ώστε να δυναμώσει η ταξική γραμμή, να μετρηθούν βήματα για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, να πρωτοστατήσουν στους νέους αγώνες που θα δώσει η εργατική τάξη για να αντεπιτεθεί στους εκμεταλλευτές της, για να τσακίσει τα βάρβαρα μέτρα τους, μέχρι να γίνει η ίδια πλέον ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.

Καλούμε όλα τα σωματεία να πάρουν θέση απέναντι στις νέες επικίνδυνες προτάσεις που έρχονται στο προσκήνιο. Καλούμε τις Επιτροπές Αγώνα στους χώρους δουλειάς, τους Συλλόγους Κατάρτισης, τα Μαθητικά Συμβούλια στα σχολεία και στους χώρους Κατάρτισης και Μαθητείας, τις Λαϊκές Επιτροπές να πάρουν πρωτοβουλίες ενημέρωσης στους χώρους όπου ζει και εργάζεται η νεολαία, να δυναμώσουν οι ενέργειες ώστε να φτάσουν οι θέσεις και τα αιτήματα του ΠΑΜΕ παντού. Να δυναμώσει το μέτωπο απέναντι σε όλα τα ναρκωτικά, να φτάσει στους νέους εργάτες η αταλάντευτη πρόταση αγώνα ενάντια σε κάθε είδους ουσία, σε κάθε είδους εξάρτηση».

Brexit ή Bremain; Καυγάς για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου

Brexit ή Bremain; Καυγάς για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου

ΑΠΟ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ ΣΤΟ ΙΟΥΝ 19, 2016ΔΙΕΘΝΗ

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Στις 23 Ιούνη, οι Βρετανοί καλούνται να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής η μη της χώρας τους στην Ε.Ε. Η πρόσφατη δολοφονία της βουλευτίνας του εργατικού κόμματος Τζο Κοξ ρίχνει βαριά την σκιά της σε ένα δημοψήφισμα που έχει διχάσει τη χώρα σε δύο στρατόπεδα. Ποιό είναι, όμως, το πραγματικό διακύβευμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και τα συμφέροντα ποιών αντανακλά η διαμάχη περί εξόδου η παραμονής στην Ε.Ε.; Υπάρχει πρακτικό όφελος για τον εργαζόμενο λαό, για τα λαϊκά στρώματα της Βρετανίας, από ενδεχόμενη επικράτηση είτε του Brexit, είτε του Bremain;

Για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, πρέπει να εξετάσουμε τρία βασικά πράγματα: 1ον: Τη θέση της Βρετανίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα στο πλαίσιο της ΕΕ, 2ον: Τη διάμορφωση των συσχετισμών μεταξύ τμημάτων της βρετανικής αστικής τάξης και 3ον: Τα συμφέροντα που στηρίζουν τις καμπάνιες τόσο του «Ναι», όσο και του «Όχι» για το προσεχές δημοψήφισμα.

1. Η Βρετανία εντάχθηκε ως μέλος της ΕΟΚ το Γενάρη του 1973. Η άλλοτε μεγάλη αποικιοκρατική υπερδύναμη μπορεί να έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος, ωστόσο παραμένει σήμερα μια ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα. Πρόκειται για την 5η ισχυρότερη οικονομία παγκοσμίως με βάση το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), το οποίο ανέρχεται σε 2,8 τρις ευρώ. Ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, στενή σύμμαχο των ΗΠΑ, η Βρετανία ξοδεύει ετησίως το 2,07% του ΑΕΠ (66.5 δις δολάρια) σε στρατιωτικές δαπάνες.

Η βρετανική καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης, με αύξηση του παραγόμενου πλούτου και ραγδαία όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας. Να σημειωθεί ότι το 2015 η συνολική περιουσία των 1000 πλουσιότερων ανθρώπων της Βρετανίας άγγιζε τα 547 δις. λίρες (690 δις ευρώ), έχοντας διπλασιαστεί από το 2009 (Independent, 26/4/2015). Στην άλλη όχθη της ταξικής πραγματικότητας, το 23,4% των Βρετανών ζει σε συνθήκες σχετικής φτώχειας (2014, Institute for Fiscal Studies), ενώ, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, περίπου 83.000 νέοι ηλικίας 16 με 25 ετών ήταν άστεγοι το 2015.

Η Βρετανία της κερδοφορίας των μονοπωλίων από τη μια και της ακραίας φτώχειας από την άλλη, ήταν πάντοτε μια ιδιάζουσα περίπτωση χώρας-μέλους της Ε.Ε.. Ενώ, για παράδειγμα, έχει υπογράψει μια σειρά ευρωπαϊκών συνθηκών (Μάαστριχτ, Νίκαιας, Λισαβώνας κλπ.), δεν συμμετέχει στη ζώνη του ευρώ ούτε στο λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύστημα Χρηματοπιστωτικής Εποπτείας (ESFS). Έτσι, η Βρετανία και έχει ενσωματώσει όλο το αντιλαϊκό, αντεργατικό οπλοστάσιο της Ε.Ε. και, ταυτόχρονα, διατηρεί την αυτονομία του χρηματοπιστωτικού της τομέα.

Η πρόσφατη καπιταλιστική κριση έφερε αλλαγές και ανακατατάξεις στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία. Στο πλαίσιο αυτό- και με δεδομένη την επίδραση της ανισόμετρης ανάπτυξης- η βρετανική οικονομία έδειξε σημάδια υποχώρησης έναντι της αντίστοιχης γερμανικής. Ταυτόχρονα δε, η ανάδειξη νέων οικονομικών δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ.) επέτεινε τις συνθήκες αλληλεξάρτησης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σε αυτό το περιβάλλον, διαμορφώθηκαν και οι ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στη Βρετανία οι οποίες αντανακλώνται και στο ζήτημα της παραμονής ή μη της χώρας στην Ε.Ε..

2. Με βάση τα παραπάνω, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι η απόφαση της κυβέρνησης Κάμερον για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος αντανακλά τις διαφορές, τις κόντρες και τα αντικρουόμενα συμφέροντα που υπάρχουν στην ίδια την αστική τάξη της χώρας. Γίνεται σαφές ότι το δίλημμα «Brexit ή Bremain» αφορά πρωτίστως τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου στη Βρετανία, τα οποία ταυτίζουν την κερδοφορία τους με την παραμονή η, αντίστοιχα, την έξοδο από την Ε.Ε..

Αν θέλαμε να δώσουμε ένα παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε να αφορά τις επιπτώσεις από την Διατλαντική Συμφωνία ΗΠΑ-ΕΕ (TTIP) η οποία δημιουργεί μια γιγαντιαία, απελευθερωμένη αγορά. Κάποια μονοπώλια θα βγουν περισσότερο κερδισμένα από κάποια άλλα στο πλαίσιο της TTIP. Έτσι, λοιπόν, ένα τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης εκτιμά ότι η συμφωνία θα την ωφελήσει, ενώ ένα άλλο τμήμα βλέπει αρνητικά, για τα δικά του συμφέροντα, τους όρους που θα διαμορφωθούν.

Στο φόντο του δημοψηφίσματος και στο πλαίσιο της οξυμένης ενδοαστικής διαπάλης και των συσχετισμών που προαναφέραμε, διαμορφώνονται δύο κυρίαρχα ρεύματα στη βρετανική αστική τάξη. Τα περιγράφει πολύ σωστά ο Γ.Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε σχετική του ομιλία στο Λονδίνο («Ριζοσπάστης», 12/6/2016):

«Το ένα τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης που υποστηρίζει το ΝΑΙ εκτιμά ότι έχει τη δύναμη και την αντοχή να ανταποκριθεί στον ευρωενωσιακό ανταγωνισμό και ταυτίζει τα συμφέροντά του με την παραμονή στην ΕΕ αξιοποιώντας τις διαχρονικές εξαιρέσεις, επιλέγοντας να διεκδικήσει καλύτερη θέση στον διεξαγόμενο ανταγωνισμό με τη Γερμανία, σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.

Το άλλο τμήμα της αστικής τάξης που επιλέγει το ΟΧΙ εκτιμά ότι μειονεκτεί από την ισχυρή παρουσία της Γερμανίας και εμποδίζεται από το νομοθετικό πλαίσιο των περιορισμών και των ελέγχων της ΕΕ. Προσδοκά στη διαμόρφωση νέων όρων για να διατηρήσει τις αγορές που έχει κατακτήσει και να κερδίσει νέες αγορές στις χώρες των BRICS αλλά και ευρύτερα. Ενώ προσβλέπει ακόμα και στη συγκρότηση κέντρου στο πλαίσιο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, η οποία περιλαμβάνει την Ινδία, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και άλλα κράτη – πρώην βρετανικές αποικίες.

Σε κάθε περίπτωση, είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ, η αστική τάξη θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται και με την ΕΕ για τα δικά της συμφέροντα».

Πράγματι, είτε με επικράτηση του Brexit, είτε του Bremain, η εκμετάλλευση σε βάρος των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων θα συνεχιστεί. Το πλαίσιο των αντιλαϊκών πολιτικών- που διογκώνει την ανεργία, που προωθεί την υποαπασχόληση και τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών- δεν θα αλλάξει. Η μοναδική αλλαγή θα είναι η προσαρμογή του βρετανικού καπιταλιστικού συστήματος στην κατάσταση που θα δημιουργήσει ο νέος συσχετισμός δυνάμεων.

3. Και οι δύο καμπάνιες- τόσο του Brexit, όσο και του Bremain- απηχούν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων του βρετανικού κεφαλαίου. Έτσι, βλέπουμε για παράδειγμα την Συνομοσπονδία Βρετανικών Βιομηχανιών (CBI) να στηρίζει την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε, τονίζοντας τους κινδύνους που ελοχεύουν από ένα Brexit. Στην ίδια ρότα, υπέρ του Bremain, κινούνται μια σειρά μονοπωλιακοί όμιλοι όπως, παραδείγματος χάρη, οι Vodafone, British Telecom, Marks & Spencer, αλλά και τραπεζικοί κολοσσοί όπως Morgan Stanley και η Goldman Sachs.

Σε αντίθετη κατεύθυνση, υπέρ δηλαδή της εξόδου από την ΕΕ, κινούνται μια σειρά μεγάλες βρετανικές επιχειρήσεις (περισσότερες από 300 έχουν δημοσίως ταχθεί υπέρ του Brexit), όπως η Reebok, η Powell Engineering UK, το ευρωσκεπτικιστικό μπλοκ «Business for Britain» και γνωστοί μεγαλοεπιχειρηματίες όπως οι Τζον Μιλς και Πίτερ Χάργκρεϊβς.

Οι ενδοαστικές αυτές κόντρες εκφράζονται ασφαλώς και σε πολιτικό επίπεδο. Έτσι, παρατηρούμε ένα τμήμα του Συντηρητικού Κόμματος (με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Κάμερον) και σχεδόν το σύνολο του Εργατικού Κόμματος, υπό τον «Τσίπρα της Βρετανίας» Τζέρεμι Κόρμπιν, να στηρίζουν την παραμονή στην Ε.Ε.. Στην αντίπερα όχθη, μια σειρά ετερόκλητων ιδεολογικά δυνάμεων έχει ταχθεί υπέρ ενός Brexit: η Αριστερή Καμπάνια για την Έξοδο απ’ την ΕΕ (Lexit), το συντηρητικό-ευρωσκεπτικιστικό «Κόμμα Ανεξαρτησίας» (UKIP) του ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ, ένα τμήμα των Συντηρητικών με προεξάρχοντα τον τέως δήμαρχο Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, καθώς και μικρότερα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και άκρας δεξιάς.

Προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης, να ξεκαθαρίσουμε ότι, σε καμία περίπτωση, δε μπορεί να γίνει συμψηφισμός των πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν το Brexit. Για παράδειγμα, είναι σαφές πως από άλλη ιδεολογική αφετηρία στηρίζει την έξοδο απ’ την ΕΕ το ΚΚ Βρετανίας (ή το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα-NCP) και από άλλη το UKIP ή το νεοφασιστικό Britain First. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι κατά πόσο η εξ’ αριστερών πρόταση υπέρ του Brexit συνδέεται άμεσα με την οργάνωση της πάλης ενάντια στον πραγματικό εχθρό- δηλαδή ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τις καπιταλιστικές, εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Αν το Brexit αποσυνδέεται από το καθήκον της άμεσης, ταυτόχρονης πάλης για την ανατροπή του συστήματος αυτού, τότε καλλιεργούνται επικίνδυνες αυταπάτες.

Συμπερασματικά

Η πραγματικότητα είναι αδησώπητα σκληρή: η βρετανική εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της χώρας, βρίσκονται στο επίκεντρο ενός διλήμματος που ουσιαστικά δεν αφορά τα συμφέροντα τους. Το γεγονός ότι μια σειρά από μονοπωλιακούς ομίλους έχουν μοιραστεί μεταξύ ενός Brexit και ενός Bremain αποτελεί απόδειξη ότι το δημοψήφισμα είναι ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ τμημάτων της βρετανικής αστικής τάξης. Τίθεται, λοιπόν, επιτακτικά το ερώτημα: τι έχει να κερδίσει ο εργαζόμενος λαός της Βρετανίας είτε από επικράτηση του Brexit, είτε του Bremain; Αποτελεί η έξοδος απ’ την ΕΕ, από μόνη της, σκαλοπάτι ριζικών φιλολαϊκών αλλαγών;

Η απάντηση στο ερώτημα δεν βρίσκεται στο δημοψήφισμα της Τετάρτης. Βρίσκεται στην πάλη εκείνη που θα συνδιάζει άρρηκτα την αναγκαία καταδίκη της Ε.Ε. με τον αγώνα για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, για μια άλλη εξουσία. Χωρίς αυτόν τον συνδιασμό, οι όποιες φωνές υπέρ ενός Brexit (ή, αντίστοιχα, Grexit) είναι γράμμα κενό περιεχομένου, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σκορπούν αυταπάτες για μια τάχα καλύτερη διαχείρηση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας