ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΣΚ ΓΙΑ ΜΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ
ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΩΡΙΜΑΝΣΗΣ
Με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό να καλπάζουν και να ροκανίζουν την
αγοραστική αξία των μισθών μας, παρουσιάζεται ένας ακόμα “από μηχανής θεός” που
θα δώσει λύση στη «φτώχεια» μας: η Αίτηση για τη μη παραγραφή της
αξίωσης από το ελληνικό Δημόσιο της μισθολογικής μας ωρίμανσης που
πάγωσε το 2016-2017 με το ν. 4354/2015 (μισθολόγιο).
Η
Αίτηση αυτή, όπως και κάθε άλλη με παρόμοιο περιεχόμενο έχει κάποια «αξία»,
μόνον όταν ακολουθήσει κατάθεση δικαστικής αγωγής διεκδίκησης του ποσού, που
αφορά και μάλιστα σε διάστημα 2 χρόνων (5 για ΙΔΑΧ) από την υποβολή της
αίτησης, δεδομένου ότι πρέπει να ασκηθεί αγωγή μέσα στο διάστημα για το οποίο
διεκδικείται η αξίωση. Από μόνη της η Αίτηση δεν σημαίνει τίποτα, ούτε μπορεί
να παράγει αποτελέσματα στο δημόσιο.
Είναι
φανερό ότι πίσω και από την συγκεκριμένη αίτηση «κρύβονται» δικηγορικά γραφεία,
που την επόμενη μέρα, θα ακολουθήσουν το γνωστό δικαστικό δρόμο: να κερδίζουν
κάποια αγωγή πρωτόδικα και συνήθως σε κάποιο Ειρηνοδικείο για ΙΔΑΧ υπαλλήλους
(που εκδικάζονται πιο γρήγορα), να δημιουργούν «κλίμα» με διάφορα δημοσιεύματα,
ώστε να ωθούν σε μαζικές δικαστικές αγωγές διεκδίκησης.
Να
θυμηθούμε ότι τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν κερδήθηκε μισθολογική παροχή που να
αφορά το σύνολο των υπαλλήλων. Ακόμα κι αν είχαν βγει εκατοντάδες θετικές
πρωτόδικες αποφάσεις, ερχόταν το ΣτΕ και ο Άρειος Πάγος και «έκλειναν» με
αρνητικές αποφάσεις το ζήτημα επικαλούμενοι το «δημόσιο συμφέρον». Έτσι, καμιά από τις αστική κυβέρνηση δεν
αμφισβήτησε τη «νομιμότητα» και τη «συνταγματικότητα» των νομοθετικών ρυθμίσεων
που κάνουν μισθολογικές περικοπές.
Τέτοια
ζητήματα ήταν το επίδομα των 176 ευρώ και η διεκδίκηση των «δώρων», που όλοι
γνωρίζουμε την κατάληξή τους. Να θυμηθούμε ότι, ακόμα και σε κάποιους κλάδους
(πχ γιατρούς), ενώ κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι περικοπές που τους έγιναν, δεν
τους έχουν αποδοθεί ακόμα τα σχετικά ποσά, αφού η εφαρμογή των δικαστικών
αποφάσεων βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησης.
Επίσης,
η ουσία δεν αλλάζει αν το νομικό πρόσωπο είναι δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου
(Παπαγεωργίου), όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Η
έφεση που ασκήθηκε από τη Διοίκηση του Παπαγεωργίου -ανεξάρτητα από το αν ήταν
υποχρεωμένη ή όχι- στην απόφαση που δικαίωνε του 54 εργαζόμενους για τα “δώρα”,
έρχεται να διαλύσει κάθε λογής αυταπάτες για αυτόματη ικανοποίηση δίκαιων
αιτημάτων (ωριμάνσεων αλλά και του 13ου και 14ου μισθού) μέσω δικαστικών
προσφυγών, επειδή το νοσοκομείο ως ΝΠΙΔ δεν ανήκει πλέον -με δικαστική απόφαση-
στους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης.
Αντιπαράθεση δεν τίθεται στη νομική και στην κινηματική
υπόσταση της διεκδίκησης δίκαιων αιτημάτων των εργαζόμενων. Η αντιπαράθεση
ξεκινά και υφίσταται από τη στιγμή που η συμμετοχή και δράση των εργαζόμενων
μέσα από οργανωμένες κινηματικές διαδικασίες, στις οποίες η αναζήτηση αιτιών
και ο καθορισμός στόχων και μορφών πάλης,
αντικαθίστανται από μια γενική παραδοχή ότι όλα είναι νόμος, οπότε ας
κατευθυνθούμε σ΄αυτήν τη χωρίς κόπο (σωματική, πνευματική) αναζήτηση παραθύρου
μικρού ή μεγάλου, που θα οδηγήσει σε ξέφωτο και θα δικαιώσει τις προσδοκίες των
παρά του δικηγόρου συμμετεχόντων και παρακαθήμενων.
Πιθανόν να αναρωτηθούν πολλοί γιατί υπάρχει τέτοια
κατηγορηματική άρνηση, στη περίπτωση βέβαια που η νομική οδός μονοπωλεί τη διεκδίκηση. Αντιστρέφοντας λίγο τους όρους
και χωρίς να περιμένουμε απάντηση, άλλωστε ως ρητορικό τίθεται το ερώτημα, τι
γίνεται στην περίπτωση που η αναζήτηση οδηγήσει
σε κλειστό παράθυρο; Η απάντηση, τι είχαμε τι χάσαμε, το λιγότερο ως
αφελής θα θεωρηθεί, όχι γιατί υπάρχει σκοπιμότητα σ΄αυτό, αλλά κυρίως, γιατί
αυτό που προξενεί ένα τέτοιο είδους αρνητικό αποτέλεσμα, θα έχει πιο βαθιά
αποτελέσματα που θα έρθουν να προστεθούν
στη μέχρι τώρα κατάσταση.
Ισχυροποιείται συνειδητά ή ασυνείδητα η άποψη -που έτσι κι αλλιώς κυρίαρχη
είναι- ότι ο νόμος είναι πάνω απ΄όλα, ακόμη και από την ίδια την ύπαρξη του
ανθρώπου, χωρίς να αποκλείεται και η περίπτωση να αντικατασταθεί ή να
τροποποιηθεί, από τον ίδιο “αρχιτέκτονα” για να εξυπηρετήσει το ίδιο συμφέρον!
Καθόλου τυχαίο, ότι πολλοί και διαφορετικοί χώροι με συνδικαλιστές και σωματεία που
απείχαν από κάθε κινηματική δράση, που χειροκροτούσαν ή δεν έβγαζαν άχνα όταν η
τότε κυβέρνηση ψήφιζε το ν.4354/2015
(μισθολόγιο), τώρα να δραστηριοποιούνται ή και να πρωτοστατούν με επαναστατική
φρασεολογία, ανάγοντας τη δικαστική διεκδίκηση σε κολοφώνα της συνδικαλιστικής
δράσης!!!
Και για να μην το κουράζουμε· κανένας νόμος δεν
καταργήθηκε σε γραφεία, παρά μόνο σε πεζοδρόμιο μετά από κόπο, ιδρώτα, απώλεια
προσωπικού χρόνου κτλ. Όσο τα πεζοδρόμια παραμένουν άδεια και η ανάθεση σε σωτήρες και μεσσίες θα
αντικαθιστά τη δική μας δράση, τερτίπια περί νόμων που τροποποιούνται και
καταργούνται απ’ αυτούς που τους δημιούργησαν, θα πληθαίνουν και θα
ανακυκλώνονται στο διηνεκές,
Γενάρης 2023
