«Η κρίση του κορονοϊού μάς αφορά όλους και όλοι μαζί θα την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι»... Ατάκες σαν κι αυτή «φοριόντουσαν» πολύ από κυβερνητικά στελέχη και αστικά επιτελεία εντός και εκτός Ελλάδας πριν από δύο χρόνια, όταν ξέσπασε η πανδημία, επιχειρώντας να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου και να διαμορφώσουν κλίμα «συναίνεσης» για την ολομέτωπη επίθεση που κλιμακώθηκε από την πρώτη στιγμή, για να φορτωθούν αποκλειστικά στις πλάτες των λαών τα βάρη της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης του 2020.
Στη χώρα μας, το σχετικό προπαγανδιστικό μπαράζ «απογείωσε» ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, ο οποίος δήλωνε προκλητικά τον Μάρτη του 2020 ότι η πανδημία «δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά» και ότι πρέπει εργαζόμενοι, εργοδότες, κράτος «να αναλάβουμε όλοι το κόστος της αντιμετώπισης». Από κοντά, το ίδιο αντιλαϊκό παζλ που καλούσε τον λαό να «βάλει πλάτη», συμπλήρωνε το περιβόητο πια «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ...
Δύο χρόνια μετά, οι εργαζόμενοι και οι λαοί σε όλο τον κόσμο κάνουν «λογαριασμό» και γνωρίζουν από την ίδια τους την πείρα ότι η διαχείριση της πανδημίας ήταν και είναι πέρα για πέρα ταξική: Το βιώνουν στην «απογείωση» των απολύσεων και στη μεγάλη ανεργία που παραμένει, στην εντατικοποίηση της δουλειάς, στο πολύπλευρο βάθεμα της υποαπασχόλησης και της «ευελιξίας». Το βλέπουν στο ακόμα πιο τσακισμένο εισόδημά τους, με τις μειώσεις μισθών και την ακρίβεια, στα τσακισμένα δημόσια συστήματα Υγείας...
Τα στοιχεία που περιλαμβάνει η προχτεσινή έκθεση της οργάνωσης Oxfam, βασισμένα σε επεξεργασία δεδομένων του Forbes, της Credit Suisse και της Παγκόσμιας Τράπεζας, έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο αυτήν ακριβώς την πικρή πείρα των λαών: Τη συσσώρευση τεράστιου πλούτου σε μια χούφτα εκμεταλλευτές, την ίδια ώρα που τσακίζεται το εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών.
Μεταξύ άλλων καταγράφονται τα εξής αποκαλυπτικά:
-- Οι δισεκατομμυριούχοι όλου του κόσμου αύξησαν τον πλούτο τους κατά 5 τρισ. δολάρια μέσα στην πανδημία, από 8,6 τρισ. τον Μάρτη του 2020 σε 13,8 τρισ. τον Νοέμβρη του 2021.
-- Οι 10 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου (μεταξύ των οποίων οι Ιλον Μασκ, Τζεφ Μπέζος, Μπιλ Γκέιτς, Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Ουόρεν Μπάφετ) υπερδιπλασίασαν στο ίδιο διάστημα τον πλούτο τους, από 700 δισ. δολάρια σε 1,5 τρισ., με ρυθμό αύξησης 1,3 δισ. δολάρια τη μέρα.
-- Οι 10 αυτοί μεγιστάνες έχουν 6 φορές μεγαλύτερο πλούτο από το φτωχότερο 40% του πλανήτη (3,1 δισ. άνθρωποι).
-- Πάνω από 160 εκατ. άνθρωποι έπεσαν την ίδια περίοδο κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας.
-- 21.000 άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από αιτίες που σχετίζονται άμεσα με παράγοντες οικονομικής ανισότητας, όπως η έλλειψη πρόσβασης σε υγειονομική περίθαλψη, η πείνα κ.ά.
Τα παραπάνω συγκεντρωτικά στοιχεία «βγάζουν μάτι» για το πού πήγανε και πάνε τα τεράστια πακέτα διάσωσης των καπιταλιστικών οικονομιών, τα μέτρα που εφαρμόστηκαν από τις αστικές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, αλλά διαφημίστηκαν ιδιαίτερα από τη σοσιαλδημοκρατία ως «επιστροφή του ισχυρού κράτους», ως «απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού» και «δίχτυ στήριξης της κοινωνίας»... Επιβεβαιώνουν ότι και με την... «εγκατάλειψη της λιτότητας» και με τα επεκτατικά μέτρα διαχείρισης, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Οι τεράστιες ανισότητες και η συνεχής διεύρυνση της ψαλίδας ανάμεσα στους παραγωγούς του πλούτου και σε μια χούφτα εκμεταλλευτές που τον καρπώνονται, δεν είναι βέβαια κάποιο «φυσικό φαινόμενο» ούτε κάτι που ξεκίνησε με την πανδημία. Είναι στοιχεία στο ίδιο το DNA του καπιταλισμού, τα οποία μέσα στην πανδημία και με την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης του 2020, όπως και σε όλες τις προηγούμενες κρίσεις, ήρθαν με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα στην επιφάνεια.
Ολη αυτή η αθλιότητα δεν παίρνει καμία γιατρειά με τις χρεοκοπημένες συνταγές περί «ανθρώπινου καπιταλισμού», όπως αυτές που ξανασερβίρει η ίδια η έκθεση της Oxfam και αναπαράγουν αστικά επιτελεία, με παραμύθια για «δικαιότερη κατανομή του πλούτου», «δικαιότερη φορολογία» και «υπερφορολόγηση των δισεκατομμυριούχων», που εκτός όλων των άλλων έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι με ένα τεράστιο πλέγμα φοροαπαλλαγών, φορολογικών «κινήτρων», μειωμένων φορολογικών συντελεστών και άλλων εργαλείων που τους έχουν διασφαλίσει όλες οι αστικές κυβερνήσεις.
Με ή χωρίς πανδημία, σε ανάπτυξη και κρίση, ο καπιταλιστικός δρόμος είναι ο δρόμος της εκμετάλλευσης, της διεύρυνσης των ανισοτήτων και της φτώχειας για τους εργαζόμενους και τον λαό, την ώρα που τεράστια μονοπώλια αυγατίζουν τα κέρδη τους.
Η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από αυτήν την αθλιότητα βρίσκεται στην πάλη για τη ριζική ανατροπή της, για να γίνουν οι εργαζόμενοι ιδιοκτήτες του τεράστιου πλούτου που παράγουν, για να απαλλαγούν από τα παράσιτα που τον εκμεταλλεύονται, για να αξιοποιηθεί η τεράστια πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας για την κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή με κριτήριο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.
