Συνέπειες του τρόπου λειτουργίας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια
Θα
μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κάποιος, ότι αφού το νοσοκομείο δεν επιβαρύνει τον κρατικό
προϋπολογισμό όπως τα υπόλοιπα δημόσια νοσοκομεία, από τα έσοδά του ανανεώνει
τον εξοπλισμό του, πληρώνει στην ώρα του επικουρικούς και εφημερίες, άρα καλό
είναι και τα άλλα νοσοκομεία να κάνουν το ίδιο. Ας δούμε όμως τις συνέπειες
αυτού του τρόπου λειτουργίας του νοσοκομείου, ξεχωριστά για ασθενείς και
εργαζόμενους.
α) Ασφαλισμένοι και ασθενείς: οι
“χορηγοί” του νοσοκομείου
Τα
έσοδα του νοσοκομείου αφορούν:
α) κρατική χρηματοδότηση, δηλαδή τη
φορολόγηση της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων, που καταβάλουν περίπου
το 95% των φορολογικών εδόδων του κράτους.
β) Έσοδα από τα ασφαλιστικά ταμεία ως
κύρια πηγή εσόδων, δηλαδή τις εισφορές των εργαζόμενων-ασφαλισμένων και των
εργοδοτών. Οι εργοδοτικές εισφορές όμως αφορούν ένα μέρος της υπεραξίας που
αποσπά ο εργαζόμενος-ασφαλισμένος από τον εργοδότη, άρα στην ουσία δικά του
λεφτά. Τα αφαλιστικά ταμεία όμως(ΕΟΠΥΥ) δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος όπως
παλιότερα. Η όλη κρατική χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ είναι 100 εκ. ευρώ, που σε
καμιά περίπτωση δεν επαρκούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των
ανασφάλιστων που φιλοδοξούν να καλύψουν.
γ) Έσοδα απευθείας από την τσέπη των
ασθενών, που για να παρακάμψουν τις πολύμηνες αναμονές, βάζουν το χέρι ακόμα
μια φορά στην τσέπη τους για τα απογευματινά ιατρεία, εργαστηριακές και
απεικονιστικές εξετάσεις.
Ως
προς την οικονομική διάσταση λοιπόν, γίνεται ξεκάθαρο από τα παραπάνω, ότι το
ΝΠΙΔ εξαρτάται από έσοδα που πληρώνουν οι ασφαλισμένοι-ασθενείς. Σε συγκριτικά στοιχεία του ίδιου του νοσοκομείου η δαπάνη για φάρμακα και υλικά το 2009 ήταν 75,12 εκ., ενώ η
αντίστοιχη του 2018 ήταν 51,42 εκ., με σαφώς μεγαλύτερο κύκλο εργασιών.
Τι
όφελος είδαν ασφαλισμένοι και ασθενείς από τη μείωση αυτής της δαπάνης κατά 24
εκ. ευρώ;
Μήπως
μειώθηκαν οι ασφαλιστικές τους εισφορές; Το αντίθετο, αφού π.χ. αυξήθηκε η
εισφορά των συνταξιούχων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από το 4% στό 6% για
την κύρια σύνταξη και επιβλήθηκε 6% εισφορά στην επικουρική, πράγμα που
αφαίρεσε 780 εκ. ευρώ από τις τσέπες τους.
Μήπως
μειώθηκε η συμμετοχή τους στα φάρμακα; Το αντίθετο, αυτή αυξήθηκε κατά 43%!
Μήπως
μειώθηκε η φορολογία τους; Το αντίθετο, αυτή αυξήθηκε.
Και
θα μπει σε τελική ανάλυση το ερώτημα που πάνε τα λεφτά που εξοικονομούνται.
Απλούστατα, μ’ αυτά τα λεφτά το αστικό κράτος αποκτά περιθώρια να ενισχύσει με
διάφορους τρόπους τους επιχειρηματικούς ομίλους. Επιδοτώντας το
“μισθολογικό”(τζάμπα προσωπικό) ή “μη μισθολογικό” τους κόστος(ασφαλιστικές
εισφορές), μειώνοντας φορολογικούς συντελεστές ή δίνοντάς τους “κίνητρα” για
επενδύσεις. Όλα με ζεστό χρήμα από τις τσέπες του λαού.
Αν και δεν είναι
του παρόντος – αφού αποτελεί αντικείμενο ξεχωριστής επιστημονικής έρευνας -
προβλήματα πιθανά να εμφανιστούν και στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, λόγω της έντασης της εργασίας στην πορεία θεραπείας του ασθενή (αυξημένες πιθανότητες για λάθη, ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις κτλ).
