Για την κοινωνική ασφάλιση

Η κοινωνική ασφάλιση είναι μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων. Δε χαρίστηκε ούτε παραχωρήθηκε απλόχερα, αλλά ήταν αποτέλεσμα πολύχρονων συγκρούσεων με τις κυβερνήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο κάθε χώρας. Η σφοδρότητα της επίθεσης που ετοιμάζουν στην Κοινωνική Ασφάλιση μας φέρνει αντιμέτωπους με καταστάσεις που αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι τον 19ο αιώνα. Δεν πρόκειται για κάποια νέα  μέτρα, αλλά συνολικά την ταφόπλακα των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, τη διάλυση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης είχε απομείνει.

Η Κοινωνική Ασφάλιση εκτός από το συνταξιοδοτικό αφορά ακόμα την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς. Οι εισφορές στους κλάδους αυτούς αποτελούν μέρος της τιμής της εργατικής δύναμης, της μοναδικής «μηχανής» που παράγει περισσότερη αξία απ’ όση καταναλώνει. Ο όρος «εργοδοτική εισφορά» συγκαλύπτει την εκμετάλλευση του εργαζόμενου. Γι’ αυτό και η επίθεση έχει ως κύριους στόχους:

α) τη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» για το κεφάλαιο μέσω της μείωσης εργοδοτικών εισφορών, άρα μεγαλύτερη κερδοφορία

β) την εξοικονόμηση από το κράτος πόρων, με τους οποίους θα στηριχτεί η «ανταγωνιστικότητα»(βλ. κερδοφορία) των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων μέσω φοροαπαλλαγών, επιδοτήσεων, κινήτρων κλπ.

γ) άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο με την εμπορευματοποίηση της υγείας, ασφάλισης κλπ. ώστε να αναπαραχθούν τα λιμνάζοντα συσσωρευμένα κεφάλαια.

Για να μας πείσουν για την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης, το κεφάλαιο και τα κόμματά του λένε  συνειδητά ψέματα, μισές αλήθειες, ερμηνεύουν στοιχεία όπως τους βολεύει. Βαφτίζουν κρατική χρηματοδότηση τις εισφορές στα ταμεία και αυτές του κράτους ως εργοδότη. Αφετηρία τους είναι ότι το πρόβλημα είναι οικονομοτεχνικό(βλ. ανταποδοτικό και αναδιανεμητικό) και όχι κοινωνικό. Η κακοδιαχείριση, τα ελλείμματα των ταμείων, η σχέση ασφαλισμένων-συνταξιούχων, η συμμετοχή του κράτους, οι εργοδοτικές εισφορές, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης είναι γι’ αυτούς η μήτρα του κακού, γι’ αυτό και οι λύσεις που προτείνουν παίρνουν ως βάση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τις απαιτήσεις των εργοδοτών και όχι τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Αξίζει να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για το πως εξελίχθηκε η αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων:

Την περίοδο 1951-1975 με το νόμο 1611/1950 ληστεύουν από τα ταμεία 58 δισ. Ευρώ. Σύμφωνα μ’ αυτόν, τα ταμεία υποχρεωτικά κατέθεταν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος με ελάχιστο ή σχεδόν μηδενικό επιτόκιο. Τα έτη 1973-74 με πληθωρισμό 15% και 26% αντίστοιχα, το επιτόκιο ήταν στο 4%. Σ’ αυτά τα χρήματα, στον ιδρώτα των εργαζόμενων δηλαδή, στηρίχτηκε η καπιταλιστική ανάπτυξη των χρόνων αυτών και όχι στο «επιχειρηματικό δαιμόνιο» και τις «ικανότητες» κάποιων καπιταλιστών και πολιτικών. Με το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο έκαναν φτερά άλλα 7 δισ. Με το PSI το 2012 άλλα 13 δισ.

Η ανεργία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι χαμηλοί μισθοί, η ανασφάλιστη εργασία επιδείνωσαν την κατάσταση στην Κοινωνική Ασφάλιση, δεν είναι όμως η πηγή των προβλημάτων αλλά παράγωγα και αποτελέσματα της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ποιος υφίσταται τις συνέπειες του χαμηλού μεροκάματου, της ανεργίας, της δουλειάς-λάστιχο, του κλεμμένου ένσημου και ποιος ωφελείται απ’ αυτό; Στη σχέση εκμεταλλευόμενου-εκμεταλλευτή και στις πολιτικές που τη στηρίζουν βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος.

Σε λίγες μέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα φέρει το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό προς ψήφιση στη βουλή, αφού πρώτα πάρει την έγκριση του κουαρτέτου. Σύμφωνα μ’ αυτό, προβλέπεται μεταξύ άλλων, μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1,8 δισ. στο νέο έτος και παραπέρα συρρίκνωσή της τα επόμενα δύο χρόνια, δημιουργία ενός υπέρ-Ταμείου με κορμό το ΙΚΑ που θα συμπιέσει τις προς τα κάτω τις παροχές όλων των Ταμείων ενώ αλλού θα αυξηθούν οι εισφορές, μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις κλπ. Παρά τον προπαγανδιστικό κουρνιαχτό της κυβέρνησης,  τίποτα δεν μπορεί να κρύψει ότι θα μειωθούν οι συντάξεις ως αποτέλεσμα των νόμων που ψήφισε το καλοκαίρι, πέρα από την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από μερικούς μήνες μέχρι και 17 χρόνια.

Να υπενθυμίσουμε ότι μεταξύ άλλων ψηφίστηκαν:

• Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ(60.000 συνταξιούχου το χάνου το 2016)
• Το λεγόμενο προνοιακό τμήμα της σύνταξης θα καταβάλλεται με τη συμπλήρωση του 67^ου έτους
• Μείωση κατά 20% των κατώτερων συντάξεων και πάγωμα μέχρι το 2021
• Αύξηση της εισφοράς των συνταξιούχων στον κλάδο υγείας από 4% στο 6% και επιβολή εισφοράς 6% στις επικουρικές συντάξεις

Η νέα δομή του ασφαλιστικού θα είναι μια πιο επώδυνη εκδοχή του ν. 3863/2010. Η σύνταξη σπάει σε εθνική και αναλογική, όμως θα είναι πολύ μικρότερη από τις συντάξεις πείνας που έδινε το παλιό σύστημα με την προϋπόθεση μάλιστα περισσότερων χρόνων ασφάλισης. Τα περί μάχης της κυβέρνησης είναι φούμαρα, αφού πρόκειται για μέτρα που είτε τα έχει υπογράψει, είτε τα στηρίζει μέσα στα πλαίσια της της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εμείς αντιμετωπίζουμε την Κοινωνική Ασφάλιση με γνώμονα την εξυπηρέτηση της εργατικής-λαϊκής οικογένειας, γι’ αυτό και είναι ζήτημα πολιτικό και βαθειά ταξικό καθώς δείχνει τα όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει και που βρίσκεται σε αντίθεση με την εξυπηρέτηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Όσο αυξάνεται ο πλούτος, τόσο μειώνεται η μερίδα αυτών που τον δημιουργούν. Μέσα από τους καθημερινούς αγώνες διεκδικούμε την ανακούφιση των εργαζόμενων από τις συνέπειες της κρίσης, την αναπλήρωση των απωλειών του.

Ταυτόχρονα όμως εντάσσουμε αυτήν την πάλη στη διεκδίκηση ενός διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης της κοινωνίας, που βασίζεται στην αντίληψη ότι ο εργαζόμενος είναι ο παραγωγός του πλούτου και επομένως πρέπει να είναι και ο μοναδικός αποδέκτης του.

Στις σημερινές συνθήκες κάθε αγώνας για να μπουν εμπόδια στα αντιασφαλιστικά σχέδια, για να έχει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική πρέπει να ενταχθεί στην οργάνωση της αντεπίθεσης για ένα ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής ασφάλισης. Παραθέτουμε συνοπτικά μερικά αιτήματα μείζονος σημασίας:

• Κάλυψη από το κράτος της ζημιάς και των απωλειών των ασφαλιστικών ταμείων
• Πλήρη κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και παροχών
• Επαναφορά συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στα επίπεδα του 2009
• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, εκτός των θετικών για τους εργαζόμενους διατάξεων
• Αποκατάσταση των συντάξεων. Επαναφορά της 13^ης και 14^ης σύνταξης. Άμεση αποκατάσταση των απωλειών από περικοπές επιδομάτων και συντάξεων σε ειδικές ομάδες(αναπηρίας, χηρείας κλπ.)
• Ο χρόνος ανεργίας και ασθένειας να θεμελιώνει ασφαλιστικό δικαίωμα. Η επιδοτούμενη ανεργία και ασθένεια να υπολογίζεται ως συντάξιμος χρόνος ασφάλισης και να βαρύνει το κράτος και τους εργοδότες.
• Να ψηφιοποιηθεί άμεσα ο ασφαλιστικός βίος ηλεκτρονικά και με την πρόσληψη προσωπικού χωρίς την ανάμειξη εταιρειών

Θεωρούμε επίσης ως αφετηρία της πάλης των σωματείων τα εξής:

1. Η φροντίδα για Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις, προστασία του εργαζόμενου στο χώρο δουλειάς, είναι δικαιώματα του λαού, βασικό συστατικό της ανάπτυξης της κοινωνικής προόδου. Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι ατομική υπόθεση, του κάθε μέλους της κοινωνίας ξεχωριστά.
2. Η πρόληψη, η προστασία της υγείας και η περίθαλψή είναι υπόθεση ενός αποκλειστικά δημόσιου-δωρεάν συστήματος Υγείας με κατάργηση του κλάδου Υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, που θα χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το κράτος.
3. Η πρόληψη, η αποκατάσταση της υγείας, η φροντίδα για τη μητέρα και το παιδί, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ηλικιωμένους, τους χρόνια πάσχοντες δεν μπορεί να είναι πεδίο εκμετάλλευσης και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, ιδιωτικής ή κρατικής.

Το ασφαλιστικό δεν είναι θέμα ειδικών. Αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε εργατική οικογένεια. Δεν είναι προοπτική η παγίωση της εξαθλίωσής μας. Απαντάμε αγωνιστικά στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης με απεργία στα μέσα Γενάρη, όταν έρθει το νομοσχέδιο για ψήφιση στη βουλή.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΣ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ