Οι ελαστικές μορφές εργασίας (ΕΜΕ) δεν αποτελούν καινούργιο "φρούτο" ή καινούργια “καλλιέργεια” στο έδαφος που λέγεται κοινωνική παραγωγή. Έρχονται από παλιά νομοθετημένες σε περιόδους που η ανάπτυξη θεωρούνταν γενικευμένη και έδινε ακόμη και την εικόνα της εσαεί ύπαρξής της. Προβλήθηκαν μάλιστα και ως εναλλακτικές μορφές εργασίας για περιπτώσεις ανθρώπων που η οκτάωρη εργασία αποτελούσε φραγμό στην καθημερινή δραστηριότητα, συμπλήρωμα στο οικογενειακό εισόδημα αλλά ακόμη και μορφή εργασιακής “ψυχοθεραπείας”. Επειδή η πραγματικότητα χαρακτηρίζεται για την σκληρότητά της αποδημεί πολύ εύκολα και γρήγορα τα μυθεύματα.
Σε
χώρες "μνημοκρατούμενες" ή μη σχεδόν σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση η
αναλογία ελαστικών μορφών και σταθερής εργασίας αρχίζει να βαραίνει προς τις
πρώτες· και ο λόγος τόσο απλός και ξεκάθαρος. Χαμηλό κόστος στην παραγωγική διαδικασία και ως εκ τούτου μεγαλύτερο
κέρδος σε επιχειρήσεις που αξιοποιούν τις μορφές αυτές. Για την ιστορία να
αναφέρουμε ότι η “ατμομηχανή” της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Γερμανία, αξιοποιεί τις
Ε.Μ.Ε σε ποσοστό που αγγίζει το σαράντα
τοις εκατό των συνολικών μορφών εργασίας. Παρόμοια παραδείγματα στη Μεγάλη
Βρετανία, Δανία, Ισπανία, Ιταλία κτλ.
Οι
επιχειρήσεις εκτός από το μισθολογικό κόστος αποφεύγουν κατά τον ίδιο τρόπο και
τις ασφαλιστικές εισφορές (που αποτελούν μέρος του μη μισθολογικού κόστους ) ή
τις παρέχουν συνεχώς μειούμενες δραματικά. Έτσι το χρηματοκιβώτιο κάθε φορά
αυξάνει, ενώ το σύστημα αξιοποιεί ταυτόχρονα την ανακυκλωμένη φτώχεια για
ιδεολογική, πολιτική χειραγώγηση του λαού.
Παίρνοντας
κανείς όλα αυτά υπόψη εύκολα δίνει απάντηση γιατί τέτοιες μορφές μεταφέρονται
και αξιοποιούνται στο χώρο της υγείας - νοσοκομεία. Τα χιλιάδες κενά σε
προσωπικό εύκολα καλύπτονται, τουλάχιστον μέρος αυτών, με αυτόν τον τρόπο. Το κόστος
πρέπει να είναι χαμηλό. Η διασφάλιση των
κριτηρίων ποιότητας της παρεχόμενης φροντίδας λίγο ενδιαφέρει τους
ιθύνοντες, συγκυβερνώντες- Ευρωπαϊκή Ένωση και των παρατρεχάμενων της ίδιας πολιτικής.
Ελάχιστο πακέτο παροχών θα εξασφαλίζουν.
Την ακραία φτώχεια θα αντιμετωπίζουν. Τα υπόλοιπα από την τσέπη του ίδιου του
πελάτη- χρήστη της υγείας. Οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, κλινικών, οι μειώσεις
κρατικών δαπανών, η ιδιωτικοποίηση, το επιβεβαιώνουν. Επίσης σημαντικό είναι
και θα πρέπει να γίνει καθαρό, το γεγονός, ότι το σύνολο των εργαζομένων με
ελαστικές μορφές εργασίας αποτελεί στο χέρι
των ιθυνόντων μοχλό πίεσης ακόμη
και τρομοκράτησης προς το σύνολο των εργαζομένων και των απαιτήσεών τους.
Σημαντικό εξίσου, και δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο, το γεγονός της
γενικότερης εικόνας που διαμορφώνεται στους ίδιους τους εργαζομένους με
Ε.Μ.Ε και δεν είναι άλλη, από αυτή του “πάροικου”,
του συμπληρώματος, του αποδέλοιπου. Ωφελούμενος
κατά την κυβερνητική ορολογία. Και πως να μην δημιουργηθεί αυτή η εικόνα, όταν
οι συνάδελφοι 5μηνίτες θα πρέπει να εναρμονιστούν με την καθημερινή
δραστηριότητα. Οι ανάγκες είναι αυτές που καθορίζουν κάθε φορά την
δραστηριότητα και οι ανάγκες είναι αυτές που 5μηνίτες ακόμη και οι σπουδαστές
ασκούνται στο λαϊκά κατά τα λεγόμενα, "χαμαλίκι". Ντροπή δεν είναι η δουλειά αλλά η απαξίωση
το λιγότερο είναι ντροπή.
Σε
ένα εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα, το κράτος έρχεται αρχικά να διασφαλίσει
και στη συνέχεια να συμπληρώσει την γενική κατεύθυνση, γίνεται εργοδότης που αξιοποιεί τις μορφές αυτές και
μέσω ΟΑΕΔ, ΜΚΟ ανακυκλώνει την ανεργία και τη φτώχεια. Μακρηγορώντας η βαλίτσα
πάει μακριά γι`αυτό κλείνουμε με τα εξής.
Οι
συνάδελφοι με Ε.Μ.Ε είναι ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ εργαζόμενοι με όποια μορφή εργασίας και αν
αξιοποιούνται.
Πρέπει
να έχουν την πλήρη κάλυψη του ίδιου του σωματείου ότι αφορά τα εργασιακά
δικαιώματα.
Να δουν
την παρουσία τους στο χώρο όχι απλά ως ένα χώρο εργασίας, ψευτομεροκάματου αλλά
χώρο διεκδίκησης.
Να
διεκδικήσουν με σωματεία, επιτροπές 5 μηνιτών που δημιουργήθηκαν στη πόλη την πλήρη
ασφαλιστική κάλυψη και δικαιώματα, ταμείο ανεργίας.
Να μπουν
στην πάλη για μόνιμη και σταθερή εργασία.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
