Ηπανδημία με τις εκατόμβες νεκρών, τα διαλυμένα συστήματα Υγείας, τις θεραπείες και τα
εμβόλια που είναι αντικείμενο σκληρού ανταγωνισμού και κερδοφορίας, αποκαλύπτει ότι ο λαός έχει απέναντι ένα εχθρικό κράτος, μια οικονομία και συνολικά μια κοινωνική οργάνωση που λειτουργούν με κριτήριο τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με το πώς θα μεγαλώσουν τα κέρδη τους. Αυτά ακυρώνουν και τις δυνατότητες που δημιουργούν οι εργαζόμενοι με τη δουλειά τους και που διευρύνονται συνεχώς με την ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας. Αυτά εμποδίζουν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και είναι ο πραγματικός αντίπαλος που έχει ο λαός απέναντί του και για την προστασία της υγείας και της ζωής του.
Η εμπορευματοποίηση της Υγείας, η υποχρηματοδότηση και η ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, η ανάπτυξη των δομών Υγείας με βάση το κέρδος ή την «εξοικονόμηση» δαπανών για το αστικό κράτος, ο παρασιτικός ιδιωτικός τομέας Υγείας και τα υπόλοιπα «υλικά» από τα οποία φτιάχνεται διαχρονικά το σύστημα Υγείας στον καπιταλισμό, απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις, και σήμερα το «νέο ΕΣΥ», οδηγούν σε τραγωδίες δίχως τέλος τον λαό. Γιατί απλά λαϊκές ανάγκες και κερδοφορία των ομίλων βρίσκονται σε αντίθετη κατεύθυνση. Βρίσκονται στον αντίποδα του δικαιώματος του λαού να απολαμβάνει τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγουν η επιστήμη και η τεχνολογία, να έχει κατοχυρωμένες δωρεάν, σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας από το κράτος.
Οσυμβιβασμός με αυτό το πλαίσιο θρέφει και τη λογική της «ατομικής λύσης»: Αν κανείς θεωρήσει «δεδομένα» όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που καλλιεργεί και αξιοποιεί η κυβέρνηση για να κρύψει από πίσω τις δικές της ευθύνες για τα μέτρα που δεν παίρνει, αλλά και οι διάφορες αντιδραστικές και ανορθολογικές θεωρίες που αποτελούν το όχημα άλλων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
Ετσι, αυτό που η κυβέρνηση παρουσιάζει από την πρώτη στιγμή ως «αναπόφευκτη» πραγματικότητα, με την οποία ο λαός «πρέπει να μάθει να ζει» αναζητώντας όπως όπως ατομικές λύσεις, η υποτιθέμενη «άλλη πλευρά» το παρουσιάζει ανεστραμμένα ως δήθεν «ελευθερία» και «δικαίωμα» του λαού... να μην τα έχει, στο πλαίσιο της αντιδραστικής θεωρίας της «αυτοδιάθεσης του σώματος» και του «δικαιωματισμού».
Και οι δύο λένε ότι το ζήτημα της πανδημίας δεν είναι πρωτίστως ζήτημα κοινωνικό, που άρα λύνεται πρώτα απ' όλα με κοινωνικούς όρους και που μέσα εκεί εντάσσεται και μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά και η ατομική ευθύνη, αλλά αντίθετα ζήτημα που μπορεί να λυθεί μόνο με όρους ατομικούς.
Το πόσο «σύγχρονο» και «προοδευτικό» είναι αυτό μας το λέει μια κυβερνητική καταχώρηση στον Τύπο... του 1918, για την τότε ισπανική γρίπη που αποδεκάτισε κοντά 50 εκατομμύρια ανθρώπους. Αντιγράφουμε: «Η Κυβέρνησις, ο Δήμος και όλαι αι αρχαί κάμνουν ό,τι ημπορούν διά να παύση η επιδημία της γρίπης. Δεν θα παύση όμως γρήγορα, αν κάθε ένας από ημάς δεν φροντίση να προφυλάξη και τον εαυτόν του και τους άλλους», ακολουθούμενο από τις γνωστές «οδηγίες» που ακούμε και σήμερα, όπως «να μην πηγαίνης εις μέρη που συχνάζουν πολλοί άνθρωποι».
Εναν και πλέον αιώνα μετά, όμως, την ώρα που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες και για την προστασία της υγείας, ώριμο, σύγχρονο και ρεαλιστικό δεν είναι τα ζητήματα αυτά να λύνονται με τους όρους του 1918, επειδή αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Απάντηση από τη σκοπιά του λαού και των συμφερόντων του δεν μπορεί να είναι οι «ατομικές λύσεις», που σε κάθε τους εκδοχή αποτελούν επί της ουσίας συμβιβασμό με τη σημερινή κατάσταση, το πολύ πολύ «άσφαιρα» ατομικά πυρά που αξιοποιούνται τελικά ως άλλοθι απ' όσους στερούν τα δικαιώματά του. Δεν μπορεί να είναι ο λαός να «κόβει» εθελοντικά από τις ανάγκες του ώστε να χωράνε στον «στενό κορσέ» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Να «οχυρωθεί» πίσω από υποτιθέμενες «ατομικές επιλογές» - είτε αυτές αφορούν τον εμβολιασμό είτε τα ατομικά μέτρα προστασίας, την εργασία του κ.ο.κ. - ως «ξόρκι» απέναντι στο φόβο, στην ανασφάλεια, στην καχυποψία που η πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, ενός κράτους εχθρικού στις ανάγκες του, του δημιουργούν σε κάθε βήμα.
Απάντηση μπορεί να είναι μόνο ο συλλογικός, οργανωμένος αγώνας, για Υγεία κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα: Ο αγώνας για μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, για εξασφάλιση, από το κράτος, της δωρεάν, πλήρους και απρόσκοπτης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και νοσηλείας σε όλους, για πλήρη και επαρκή κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων, των Κέντρων Υγείας και των άλλων μονάδων Υγείας από τον κρατικό προϋπολογισμό, για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, για να αναπτυχθεί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, σε πανελλαδικό επίπεδο, με χρηματοδότηση αποκλειστικά από το κράτος. Αγώνας που δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από τη σύγκρουση με την πολιτική της εμπορευματοποίησης, την πολιτική του «νέου ΕΣΥ» που χτίζεται με τα ίδια παλιά υλικά. Που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το εκμεταλλευτικό σύστημα, που θα παλεύει για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα σύστημα Υγείας όπου πραγματικά στο επίκεντρο θα βρίσκονται οι κοινωνικές ανάγκες.
Αλλωστε, ήδη από το «μακρινό» 1918 δεν υπήρχαν μόνο οι αστικές κυβερνήσεις που σύστηναν «ατομική ευθύνη» στον λαό, αλλά και το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, η σοβιετική εξουσία στη Ρωσία. Παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και το προσωρινό ιστορικό πισωγύρισμα, απέδειξε - ακόμα και με τις πολύ λιγότερες δυνατότητες που είχε στα χέρια της η τότε εργατική εξουσία - ότι αυτές μπορούν «να κάνουν θαύματα» όταν μπουν στην υπηρεσία του λαού και των αναγκών του στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που έχει απαλλαγεί από το καπιταλιστικό κέρδος.
