Αν κάτι έγινε ξανά στάχτη στη νέα ανείπωτη τραγωδία που ζει αυτές τις μέρες ο λαός σε όλη την Ελλάδα, είναι ο μύθος ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να συμβαδίσει με τις λαϊκές ανάγκες, ότι το αστικό κράτος μπορεί να υπηρετήσει ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτά του λαού.
Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι το αστικό κράτος είναι εχθρικό προς τις λαϊκές ανάγκες, ακριβώς επειδή υπηρετεί τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι κράτος του κεφαλαίου και των δικών του στόχων.
Γι' αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά επιλεκτικά ανίκανο: «Αργό» και «φτωχό», «γυμνό» όταν πρόκειται για μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας, της περιουσίας, της ζωής του λαού, «σύγχρονο» και «γαλαντόμο», «πάνοπλο» όταν πρόκειται για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που υπηρετεί με τις «fast track» επενδύσεις, με δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους και πακτωλούς χρημάτων που φορτώνονται στις λαϊκές πλάτες.
Οπως και στην περίπτωση της πανδημίας, έτσι και στην περίπτωση των πυρκαγιών και των υπόλοιπων καταστροφών η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία ζητάνε από τον λαό να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το αστικό κράτος, που είναι «πανταχού παρόν» για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, «δεν μπορεί να είναι παντού» όταν πρόκειται για τις δικές του ανάγκες. Οτι «δεν μπορεί να έχει ένα αεροπλάνο για τον καθένα», όπως «δεν μπορεί να έχει μια ΜΕΘ για τον καθένα», ότι οι «αντοχές» της οικονομίας δεν αντέχουν τα αιτήματά του και «τίποτα δεν είναι τζάμπα».
Οτι ο «πήχης» πρέπει να μπει όχι στο πώς θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες με βάση τις σημερινές δυνατότητες, είτε πρόκειται για τα μέσα προστασίας της ζωής του είτε για την πλήρη αποζημίωση των περιουσιών του και τη διασφάλιση του εισοδήματός του την επόμενη μέρα, αλλά στο πόσο θα «γράψει» το κοντέρ στις μακάβριες στατιστικές και συγκρίσεις τους για το πόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν σε κάθε καταστροφή.
Προεξοφλούν έτσι ότι ο λαός θα χάσει το σπίτι του, το βιος του, τον φυσικό πλούτο, τη δουλειά του αν δεν θέλει να χάσει τη ζωή του, όπως όλο αυτό το διάστημα καλούν τον λαό να επιλέξει αν θα αρρωστήσει ή αν θα χάσει τη δουλειά του, γιατί «είναι αδύνατο» να ικανοποιηθούν όλα μαζί.
Ομως δεν είναι «μοιραίο» ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι νέοι κάθε χρόνο να χάνουν πολύτιμους πνεύμονες πρασίνου, δάση και φυσικό πλούτο, δεν είναι μοιραίο να πνίγονται τον χειμώνα και να καίγονται το καλοκαίρι.
Οι «έκτακτες καταστάσεις» και οι διαδοχικές καταστροφές για τον λαό γίνονται «κανονικότητα» στο πλαίσιο ενός συστήματος που στο επίκεντρο έχει το καπιταλιστικό κέρδος.
Οσο κι αν η κυβέρνηση από κοινού με τα άλλα κόμματα επιστρατεύουν τα περί «προκλήσεων που μας υπερβαίνουν» και περί «αναπόφευκτων καταστροφών», το μόνο που επιβεβαιώνεται ξανά είναι ότι «υπερβαίνουν» μόνο τα πολύ στενά όρια αυτού του σάπιου συστήματος.
Ετσι εξηγείται π.χ. γιατί, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά και αντισεισμικά έργα, για μέτρα πρόληψης, τα έργα αυτά δεν θεωρούνται «επιλέξιμα», διότι όπως χαρακτηριστικά σημειώνουν οι κατευθύνσεις της ΕΕ, σε περιοχές όπου ζουν εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι «οικονομικά αποδοτικότερο» να αποζημιώνονται με τα κάθε φορά ψίχουλα οι κάτοικοι, παρά να παίρνονται μέτρα πρόληψης.
Οπως βέβαια, με το ίδιο «πνεύμα», μέτρα όπως η ολοκληρωμένη επιδημιολογική επιτήρηση, τα μέτρα σε χώρους δουλειάς, σχολεία και σχολές, ΜΜΜ, θεωρούνται «αχρείαστο κόστος», νοσοκομεία και δεκάδες κλινικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στην αντιμετώπιση της πανδημίας έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια από όλες διαδοχικά τις κυβερνήσεις.
Τα πάντα γίνονται με το «ζύγι» του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο, που βρίσκει πάντα ριγμένο τον λαό και τις ανάγκες του, με κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, και γι' αυτό οι λαϊκές ανάγκες γίνονται μόνιμη θυσία.
Γι' αυτό και «βγάζει μάτι» ότι ο λαός μας δεν μπορεί, όπως λένε η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, να ελπίζει από την επιτάχυνση της πολιτικής που τον έφερε ως εδώ.
Οτι δεν μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του, όπως του λένε, στην επιτάχυνση των επιχειρηματικών σχεδιασμών της «πράσινης» ανάπτυξης, της ανάπτυξης δηλαδή για λογαριασμό του κεφαλαίου, που είτε «πράσινη» είτε «μαύρη» τού μαυρίζει τη ζωή, στήνει μπίζνες πάνω στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων του, αντιμετωπίζει και το περιβάλλον, τα δάση, τη γη ως πηγή κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Η παραπέρα εμπορευματοποίηση των δασών, της γης, της πολιτικής προστασίας, προφανώς δεν μπορεί να είναι «ασπίδα» απέναντι στα αποτελέσματα όλων αυτών, όπως «γιατρικό» απέναντι στα τραγικά αποτελέσματα των εμπορευματοποιημένων και ιδιωτικοποιημένων συστημάτων Υγείας δεν μπορεί να είναι τα σχέδιά τους για το «νέο ΕΣΥ», με την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία.
Ολα αυτά φωτίζουν πιο ξεκάθαρα και το τι σημαίνει το σύνθημα πως «ο λαός μόνο μπορεί να σώσει τον λαό», που «έλαμψε» τις μέρες αυτές με τη λαϊκή αλληλεγγύη, τη μάχη που έδωσε ο λαός μας στα μέτωπα της φωτιάς για την πυρόσβεση και την πυροπροστασία, προσπερνώντας την προκλητική απουσία του κρατικού μηχανισμού.
Γιατί ο λαός όχι μόνο δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από καμία κυβέρνηση και καμία εκδοχή της εξουσίας του κεφαλαίου, από ένα κράτος και μια στρατηγική που έχει ως κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά αντίθετα μόνο σε σύγκρουση μαζί τους, μόνο παίρνοντας στα δικά του χέρια την εξουσία και τον πλούτο που εκείνος παράγει, μπορεί να δει τις ανάγκες του να ικανοποιούνται.
Μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που θα καταργήσει το καπιταλιστικό κέρδος και στο επίκεντρό του θα έχει την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας και την προστασία της ζωής των εργαζομένων, μπορεί να δει τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής να μπαίνουν στην υπηρεσία των δικών του αναγκών, να συμβάλλουν στην πρόληψη, στην ασφάλεια, στην προστασία της υγείας, της ζωής του, του φυσικού πλούτου.
