Εδώ και καιρό από πλειάδα μελετών έχει διαπιστωθεί ότι τα μωρά κάτω του ενός έτους, που αρρωσταίνουν από COVID-19, συνήθως δεν εκδηλώνουν βαριά την ασθένεια, περνώντας τη με ελαφρύ βήχα, καταρροή και χαμηλό πυρετό, που διαρκούν συνήθως όχι περισσότερο από μια βδομάδα. Σπάνια χρειάζονται εντατική θεραπεία. Οι επιστήμονες πολύ θα ήθελαν να μάθουν γιατί συμβαίνει αυτό, όχι από περιέργεια, αλλά για να αναζητήσουν τρόπους αξιοποίησης του μηχανισμού για τους μεγαλύτερους σε ηλικία.
Μία εκδοχή είναι ότι τα νεογνά έχουν λιγότερους υποδοχείς ACE2, τους οποίους χρησιμοποιεί ο ιός για να εισβάλει στα κύτταρα. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ακριβώς επειδή το ανοσοποιητικό των μωρών είναι ανώριμο δεν μπορεί να επιτεθεί με βία στον SARS-CoV-2, προκαλώντας ζημιές στον οργανισμό. Αυτή η εκδοχή δίνει ερμηνεία και σε ένα άλλο φαινόμενο: Στα μικρά παιδιά το ποσοστό βαριάς ασθένειας από COVID-19 φθίνει όσο μεγαλώνει η ηλικία. Αν η άμυνα του οργανισμού είναι πολύ αδύνατη, ο ιός μπορεί να καταφέρει να πάρει το πάνω χέρι. Μια υπεραντίδραση μπορεί να είναι εξίσου θανατηφόρα. Ομως, τα παιδιά που είναι μεγαλύτερα του ενός έτους φαίνεται ότι βρίσκονται στην καλύτερη φάση ανάπτυξης του ανοσοποιητικού, μεταξύ εκείνης των νεογνών που το ανοσοποιητικό τους ακόμη είναι ημιτελές και εκείνης των ενηλίκων, που το ανοσοποιητικό τους δείχνει μερικές φορές υπερβολικό ζήλο. Ετσι, ναι μεν τα νεογνά βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση έναντι των ενηλίκων και ιδίως των ηλικιωμένων, αλλά αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό μικρών παιδιών που χρειάζονται νοσηλεία για COVID-19.

Αγνοούμε ακόμη πολλά για τον SARS-CoV-2 και τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του. Αυτό έγινε φανερό και όταν διαπιστώθηκε ότι παιδιά μεγαλύτερα του ενός έτους που πέρασαν ελαφρά την αρρώστια, κάποια στιγμή αργότερα ανέπτυξαν ένα επικίνδυνο σύνδρομο φλεγμονής σε πολλαπλά όργανα. Ο Ασίφ Νουρ, αναπληρωτής καθηγητής παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, που ειδικεύεται σε παιδικές μολυσματικές ασθένειες, προειδοποιεί τους γονείς ότι πρέπει να προστατεύουν τα παιδιά τους όχι μόνο από τη μόλυνση - που προκαλεί σ' αυτά ελαφρά συμπτώματα - αλλά και από αυτό το σύνδρομο, που εμφανίζεται αργότερα σε κάποια απ' αυτά. Προτείνει ειδικά στους γονείς νεογνών να περιορίζουν τους επισκέπτες των μωρών τους για τους πρώτους μήνες και να ζητούν από όλους, δηλαδή και από όσους δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα, να κρατούν απόσταση ενάμισι μέτρου από τα νεογέννητα, πράγμα δύσκολο για τις γιαγιάδες και τους παππούδες, αλλά απαραίτητο. Ισως αυτή η αυθόρμητη στάση από τη μεριά των γονιών να έχει προφυλάξει πολλά νεογνά και σ' αυτό να οφείλεται ως ένα βαθμό το χαμηλό ποσοστό ανάγκης νοσηλείας τους.
