1. Η λέξη «πρόσφυγας» κάνει τη λέξη «άνθρωπος» να υποχωρεί.
2. Εγραφε ο ποιητής Νίκος Καρούζος: «Αλλοι ανεβαίνουν στο σταυρό για να πάρουν αέρα και άλλοι για να σταυρωθούν».
3. Ο εσταυρωμένος των ημερών μας είναι ο πρόσφυγας.
4. Οταν δίνεις σε έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη, δίνεις στο στομάχι του, ψιθυρίζει η ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγεβα.
5. Αυτοί που με διασκεδάζουν περισσότερο είναι οι διανοούμενοι, που είναι έξω από όλα και έχουν άποψη για όλα. Η λέξη «διανοούμενος» είναι προσβολή, έλεγε ο Μαγιακόφσκι - προφανώς για όλους εκείνους «τους άλλους», που σιωπηρά, με πολύ κόπο και πόνο, έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην τέχνη.
6. Οι πρόσφυγες, οι σύγχρονοι παρίες της Ευρώπης, είναι αναλώσιμοι. Οι Ευρωπαίοι έχουν καταφέρει να τους χρησιμοποιούν, με προκάλυμμα την αλληλεγγύη και σκοπό, για άλλη μια φορά, μόνο το κέρδος. Οι ΜΚΟ θησαυρίζουν και οι δυστυχισμένοι αυτοί άνθρωποι χάνουν και την τελευταία τους ελπίδα για αξιοπρεπή διαβίωση.
7. Οταν έβλεπε έναν ξένο, ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ τον υποδεχόταν πάντα με ένα «καλώς τη χαρά μου!».
8. Οι Νεοέλληνες - για να μην πω ότι μπορούμε να ανατρέξουμε και πολύ πιο πίσω στο χρόνο - είναι ειδικοί στη μεμψιμοιρία. Το σπίτι μας βουλιάζει, αλλά δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό, γιατί έχουμε να ασχοληθούμε με το τι κάνει ο γείτονας. Τώρα για όλα φταίνε οι πρόσφυγες: Θα αλλοιωθεί η ελληνικότητά μας, θα πνιγούμε στα χρέη, θα κολλήσουμε αρρώστιες και πάει λέγοντας... Διαμαρτυρόμαστε, αλλά όχι σε αυτούς που πρέπει και για τους λόγους που πρέπει. Και οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να κερδίζουν εις βάρος των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων και ημών των ηλιθίων, που στρέφουμε τα βέλη μας στον αδύναμο ξένο αλλά και στον διπλανό μας.
9. Ανάμεσα στα άλλα, έχουμε και τον τρελό του τηλεοπτικού χωριού, τον πρόεδρο του κόμματος «Ελληνική Λύση» (που σε μια κρίση των Ελλήνων ψηφοφόρων κατάφερε να μπει στο Κοινοβούλιο), για να μας διαλαλεί την έμμονη ιδέα του: Ολοι οι πρόσφυγες να σταλούν στην εξορία!
10. Αλήθεια, ποιος θα απολογηθεί για τις μοναδικές ζωές που χάνονται καθημερινά από απρόσωπους θύτες στην υπηρεσία του κέρδους, από ένα παγκόσμιο αδηφάγο σύστημα που δημιουργεί μια διαρκώς αυξανόμενη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή; Η δημοκρατία έχει βγει από το προσκήνιο και το κράτος λειτουργεί σαν διαχειριστής των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων. Και ανάμεσα σε έναν Βορρά με αυτοκρατορική συμπεριφορά και έναν Νότο σε σοκ, συνθλίβονται καθημερινά άνθρωποι σε αναζήτηση ζωής! Γιατί κι αυτή που έχουν δεν την ορίζουν, δεν τους ανήκει. Σκεφτείτε, λοιπόν, θλιβεροί μικροαστοί, ζορίστε λίγο το νου σας πριν καταφύγετε στην αβάσταχτη ελαφρότητα της ανοησίας σας. Ζούμε στη μεγαλύτερη πρόκληση που έχει ποτέ να αντιμετωπίσει ο ανθρώπινος πολιτισμός. Ο χρόνος τελείωσε. Και δεν υπάρχει πισωγύρισμα.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
