Και αν η λαϊκή αοιδός Ρίτα Σακελλαρίου μας έμαθε πως «είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας», ο ΣΥΡΙΖΑ μας διδάσκει με αξιοζήλευτη, για τα συντηρητικά πολιτικά σχήματα, κυνικότητα πως «είναι ακόμα πιο γλυκό το πιοτό της εξουσίας»
από Κατιούσα gr
Όταν κλείνει (επιτυγχάνεται για την Κυβέρνηση) μια συμφωνία, όπως αυτή το περασμένο Σάββατο με τους θεσμούς της Ευρωζώνης, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες, το να ισχυρίζεσαι ότι διαπραγματεύτηκες είναι το λιγότερο αφελές, για να μην πω βλακώδες.
Στην προκειμένη περίπτωση ο όρος διαπραγμάτευση δεν έχει θέση ούτε κατ’ ευφημισμόν! Εκτός βέβαια αν πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν έχει αντίληψη και καταπίνει αμάσητο ό,τι του σερβίρεις.
Τότε μιλάμε για επικίνδυνα φαινόμενα πολιτικού αμοραλισμού, αλαζονείας και ναρκισσισμού. Αλλά και αυτά υπάρχουν!
Η «επιτυχημένη» συμφωνία κλείστηκε, για να το πούμε λαϊκά, στο άψε σβήσε, επειδή η Κυβέρνηση υπέγραψε χωρίς δεύτερη κουβέντα τα προτεινόμενα μέτρα των θεσμών.
Κανονικό πολιτικό τουμπεκί ψιλοκομμένο!
Η περίφημη λοιπόν συμφωνία για την τρίτη (βοήθειά μας) αξιολόγηση περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
– Το χτύπημα, και μάλιστα στην καρδιά, της συλλογικής οργάνωσης και δράσης, βάζοντας νέα και σοβαρότερα εμπόδια στην απεργία.
– Το τσεκούρεμα, σε ό,τι έχει απομείνει, στα κοινωνικά επιδόματα.
– Επανυπολογισμό, προς τα κάτω φυσικά, συντάξεων.
– Ψαλίδισμα χοντρό (και όχι απλό …φιλάρισμα) του αφορολόγητου.
– Αλλαγή νομικού πλαισίου για τους πλειστηριασμούς.
– Πώληση μονάδων της ΔΕΗ ως ένα επιπλέον βήμα στη «μεγάλη» πορεία απελευθέρωσης της αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας… κι άλλα πολλά.
Όλα αυτά φυσικά οι θεσμοί τα απαίτησαν και δεν μπήκαν καν στον κόπο να τα διαπραγματευθούν. Για διαπραγματεύσεις εξάλλου μιλά (μόνη της) μόνο η Κυβέρνηση.
Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα από τα νέα μέτρα αποτελούσαν κεφάλαιο των προαπαιτούμενων ώστε να κλείσουν οι προηγούμενες αξιολογήσεις.
Εν ολίγοις, η Κυβέρνηση δεσμευόταν στους θεσμούς ότι θα πράξει τα δέοντα, αρκεί οι θεσμοί να της παραχωρήσουν λίγο χρόνο, έτσι ώστε να φέρνει τα μέτρα λίγα – λίγα και διά της πλαγίας οδού, ώστε να μην ξεσηκωθούν και οι πέτρες.
«Το βαρκάκι που με φέρνει
εμπατάρισε και γέρνει
πες μου πού να κρατηθώ
πού να σταθώ».
Δεν μου κάνει πλέον εντύπωση πως μια Κυβέρνηση, αυτοπροσδιοριζόμενη ως Αριστερή, προσπαθεί να περάσει στα μουλωχτά μια τροπολογία ώστε να τσακίσει τελεσίδικα το δικαίωμα στην απεργία.
Το μουλωχτά δεν πέρασε, αλλά η προσπάθεια για να επιτευχθεί ο σκοπός θα συνεχιστεί. Μετά το σάλο των αντιδράσεων, οι κυβερνώντες έκαναν προσωρινά πίσω στο θέμα της «αυξημένης» πλειοψηφίας για την κήρυξη της απεργίας, με σκοπό οι τροπολογίες να κατατεθούν εκ νέου σε επόμενο νομοσχέδιο.
Πράμα που σημαίνει ότι θα επανέλθει, όταν πλέον εξασφαλίσει τη συναίνεση των βουλευτών της, μόλις καμφθούν και οι τελευταίες αντιστάσεις, προσχηματικού κι αυτές χαρακτήρα.
Για να το πω απλά, μόλις τελειώσει η επαναστατική γυμναστική όλων αυτών που το παίζουν αντάρτες και στο τέλος χορταίνουν την πείνα τους με το ξεροκόμματο της εξουσίας.
Ως εκ τούτου είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η Κυβέρνηση δεν έχει εξαντλήσει το ρεπερτόριό της.
Ούτε με ξαφνιάζει το γεγονός ότι ξεπερνά σε επιδόσεις νεοφιλελεύθερες συντηρητικές θέσεις άλλων κομμάτων κάνοντάς τα να κοιτούν αμήχανα με το στόμα ανοιχτό.
Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και πώς θα το κάνουν.
Και αν η λαϊκή αοιδός Ρίτα Σακελλαρίου μας έμαθε πως «είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας», ο ΣΥΡΙΖΑ μας διδάσκει με αξιοζήλευτη, για τα συντηρητικά πολιτικά σχήματα, κυνικότητα πως «είναι ακόμα πιο γλυκό το πιοτό της εξουσίας»
Γιατί αυτό τους ενδιαφέρει και αυτό τους ενώνει. Όσο κι αν προσπαθούν να φανούν θύματα στα μάτια του κοσμάκη, ότι θυσιάζονται για το καλό της πατρίδας, ότι κρύβουν πόνο οι δακρύβρεχτες δηλώσεις on camera «δεν θέλουμε, αλλά πρέπει», ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις απροστάτευτες κορασίδες στις φτωχές περιφέρειες της επικράτειας, οι οποίες έπρεπε να ενδώσουν στις ορέξεις των πλούσιων μνηστήρων, για να σώσουν την οικογένειά τους από τη φτώχεια και τη στέρηση, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δικαιώσουν όλους αυτούς που όντας Αριστεροί δεν τους πίστεψαν και δεν τους εμπιστεύτηκαν ποτέ!
Καλόμαθε η γριά στα σύκα. Μιλάμε για την καθολική τους διάβρωση και αφομοίωση χωρίς ίχνος πραγματικής και ουσιαστικής αντίδρασης από το σύστημα το οποίο ήρθαν τάχα μου να ανατρέψουν ή να αναμετρηθούν μαζί του, αναγκάζοντάς το να τραβηχτεί στο περιθώριο!
Μια χαρά περνάνε, πουλάνε αντίσταση σε φτηνή συσκευασία και γνωρίζουν -γιατί δεν είναι βλάκες- ότι ενδεχομένως να μη ζήσουν ξανά αυτά τα μεγαλεία, οπότε αυτό τους κάνει να γαντζώνονται μέρα με τη μέρα με μεγαλύτερη δύναμη στην εξουσία. Να είναι έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις, για ακόμα μεγαλύτερους συμβιβασμούς.
Δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ αυτό που περιέγραψε σε μια μόνο φράση του ο Στρατής Τσίρκας στην τριλογία του με τίτλο «Ακυβέρνητες Πολιτείες».
«Τι περιμένεις απ’ τον θρασύ τον άνθρωπο. Ο λόγος του πρόγκα και στρεψοδικία θα είναι».
Και ο θρασύς ο άνθρωπος ή η κυβέρνηση, αν προτιμάτε, δεν ορρωδεί προ ουδενός ούτε απέναντι στην κατάργηση του σημαντικότερου δικαιώματος για έναν Αριστερό, για έναν Αριστερό πραγματικό και όχι γιαλαντζί. Ένα δικαίωμα που καθόρισε την αριστερή ιδεολογία, δικαίωμα για το οποίο χύθηκε αίμα!
Το δικαίωμα στην απεργία. Πες το, ρε Μητσάρα, να το ακούσουμε πάλι.
«Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι».
Και θα του βγει το μάτι αυτή την φορά απ’ τον ξεσηκωμό! Θα με θυμηθείτε…
