ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σε δυο βδομάδες στο κλειστό γυμναστήριο «Αριστείδης Παπαμιχαήλ» στη Δραπετσώνα θα φιλοξενηθεί η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ. Το διήμερο 18 και 19 Ιούνη, το οργανωμένο κομμάτι των εργαζομένων θα συζητήσει για την πορεία του εργατικού κινήματος και την ανάγκη της ανασύνταξής του, ως προϋπόθεση για να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς. Επιδιώκουμε μέσα από ζωντανή συζήτηση να ενισχυθεί το ενδιαφέρον και να απαντηθεί ο προβληματισμός που υπάρχει σε χιλιάδες εργαζόμενους για τον ρόλο των συνδικάτων στην ανατροπή αυτής της κατάστασης. Να μεγαλώσει η συσπείρωση στον αγώνα, ο συντονισμός εκατοντάδων σωματείων στην ανάπτυξη της πάλης, σε μεγάλα μέτωπα που αφορούν τη ζωή των εργαζομένων.
Η σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί έχοντας ως φόντο έναν ακόμη ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τα μαχαίρια, τα οποία αφού ακονίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, βγήκαν σε χρήση με θύμα τους λαούς. Είτε αυτό εκφράζεται με απώλειες σε ζωές, είτε σε αυξημένη φτωχοποίηση όχι μόνο των λαών των εμπλεκομένων χωρών, αλλά γενικότερα της εργατικής τάξης.
Η ακρίβεια και όπως αυτή εκφράζεται είτε με τις τιμές είτε με λογαριασμούς όχι μόνο έκανε αισθητή την παρουσία της, παίρνει και χαρακτηριστικά μονιμότητας.
Σε αυτό το φόντο λοιπόν να έχεις και την κυβέρνηση να τελειώνει την πανδημία γιατί αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα του τουριστικού -και όχι μόνο- κεφαλαίου.
Η πανδημία πάντως δεν έδωσε τέλος στον εαυτό της. Ήδη ο ΠΟΥ αναπροσαρμόζει προς τα πάνω τις εκατόμβες παίρνοντας υπόψη την πλεονάζουσα θνητότητα, τις παράπλευρες απώλειες θα λέγαμε εμείς, ως αποδεικτικό της κατάστασης των δομών υγείας. Ενώ αν μετρήσουμε τις πληγές στους εργαζόμενους θα δούμε εντατικοποίηση, απαξίωση και τρομοκρατία. Και ένας ολόκληρος στρατός από επικουρικούς χρονοπροσδιορισμένους σε αναμονή μιας νέας ανανέωσης. Ενώ ένας αριθμός εργαζόμενων πετιέται κυριολεκτικά έξω από την παραγωγική διαδικασία, ουσιαστικά στην ανεργία με τη διαδικασία της αναστολής.
Και όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό, που όλες οι κυβερνήσεις ορκίζονται και εφαρμόζουν, η μετατροπή των νοσοκομείων σε επιχειρήσεις. Το “νέο ΕΣΥ” ξεδιπλώνεται μάλλον γοργά γιατί τέτοιες είναι οι απαιτήσεις ιδιωτών και ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Και η βιασύνη επιβεβαιώνεται από την παρουσία του ΟΔΙΠΥ Α.Ε. (Οργανισμός Διασφάλισης της Ποιότητας στην Υγεία Α.Ε. με το ν. 4715/2020) στα νοσοκομεία, ως ένα βήμα στην παραπέρα εμπορευματοποίηση της υγείας. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εργαλείο αξιολόγησης και πιστοποίησης των παρόχων υπηρεσιών υγείας, δημόσιων και ιδιωτικών. Ο πρόσφατα ψηφισμένος ν. 4931/2022 για τον ΕΟΠΥΥ, την ΠΦΥ και τα απογευματινά χειρουργεία είναι η εξειδίκευση των κατευθύνσεων του ΟΔΙΠΥ στους συγκεκριμένους τομείς.
Μέσα από κριτήρια “αξιολόγησης”, “ανταμοιβές”, “ποινές”, ενισχύεται η “ανταγωνιστικότητα” στο δημόσιο τομέα, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη διαφοροποίηση των μονάδων και των παροχών ανάμεσα στις περιοχές της χώρας, την ανάπτυξη “προσοδοφόρων” τομέων και την υποβάθμιση άλλων αναγκαίων στην υγεία του λαού.
Η “χαρτούρα” που καλούνται να διεκπεραιώσουν εμπλεκόμενοι συνάδελφοι, πατάει πάνω σε υπαρκτά ζητήματα. Η λύση τους παραπέμπεται απλά και μόνο στην ύπαρξη των οδηγιών και κατευθύνσεων του ΟΔΙΠΥ, αφού δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για το ποιός θα εφαρμόσει τις οδηγίες αυτές! Φαίνεται πλέον πιο καθαρά, αυτό που λέμε εδώ και χρόνια, ότι:
• οι ελλείψεις σε προσωπικό με μόνιμες εργασιακές σχέσεις και η υποκατάστασή τους με ελαστικές, αποτελούν προϋπόθεση του νοσοκομείου-επιχείρηση
• οι μέχρι τώρα κατευθύνσεις του ΟΔΙΠΥ, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν, αποτελούν κριτήρια χρηματοδότησης των νοσοκομείων, αφού ολοκληρωθεί η κοστολόγηση των ιατρικών και νοσηλευτικών πράξεων από το ΚΕΤΕΚΝΥ
• για την εφαρμογή των κατευθύνσεων αυτών, δημιουργούνται και τα ανάλογα στελέχη, με αντικείμενο το να “εμπνεύσουν” στο προσωπικό τις “αξίες” της επιχειρηματικότητας, να το κάνουν κοινωνό της ιδέας ότι η “οικονομική ευμάρεια” της επιχείρησης είναι προς το συμφέρον του! Για όσους δεν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, περνάμε από την εποχή του καρότου στην εποχή του μαστιγίου.
Ως αποτέλεσμα δεν θα είναι πρωτεύουσας σημασίας η επιστημονική επάρκεια του εργαζόμενου και η προσφορά του στον ασθενή, αλλά πως και πόσο θα βάλει στην πράξη τη στοχοθεσία του νοσοκομείου-επιχείρηση.
Σε αυτές τις όχι και τόσο νέες συνθήκες και σε αυτές που θα δημιουργηθούν πρέπει να βάλουμε εμπόδια.
Η βαθειά υποστελέχωση με τις τεράστιες ελλείψεις σε νοσηλευτικό, βοηθητικό, τεχνικό, προσωπικό είναι περισσότερο από εμφανής. Τα τμήματα με τους ελάχιστους νοσηλευτές ανά βάρδια με την τεχνική υπηρεσία να μετριέται στα δάκτυλα του ενός χεριού, με τις εργολαβικές εταιρείες να συμπληρώνουν τα κενά μόνο ήσυχους δεν μπορεί να μας αφήνει.
Ο αγώνας να μην περάσουν οι αντιδραστικές αυτές προτάσεις είναι αγώνας που αφορά όλους, είτε πρόκειται για εργαζόμενους και τις συνθήκες εργασίας ακόμη και για όσους πιστεύουν ότι “τρύπωσαν” κάπου και θα μείνουν αλώβητοι, είτε το λαό που μαζί με τους απλήρωτους λογαριασμούς θα τσαλακώνεται καθημερινά στην αναζήτηση γιατροποριάς.
Με αυτήν τη στρατηγική πρέπει να συγκρουστεί ο λαός, με την ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν, για να μπορέσει να βρει την υγειά του. Τώρα ξέρει ότι τίποτα δεν έχει να περιμένει από «σωτήρες», που ανεβάζουν μάλιστα στροφές στην κοροϊδία όσο επιταχύνεται η κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής.
Η πείρα από το δίχρονο της πανδημίας έδειξε ότι μόνο ο λαός μπορεί να ανοίξει διέξοδο, διεκδικώντας μέτρα για την υγεία και τη ζωή του ενάντια στην πολιτική του «κόστους - οφέλους» και των «αντοχών της οικονομίας». Οργανώνοντας την πάλη με κριτήριο τις ανάγκες του και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα αυτές να ικανοποιηθούν, μέσα από ένα σύγχρονο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, καθολικό σύστημα Υγείας.
Ζητάμε τώρα να γίνουν μαζικές διαδικασίες και να οργανωθεί αγώνας διεκδίκησης για
Άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.
Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων.
Επιστροφή όλων των εργαζόμενων που βρίσκονται σε αναστολή.
13Ος και 14ος μισθός για να αναπληρωθεί μέρος των απωλειών μας.
Το τελευταίο διάστημα συγκεντρώθηκε πολύτιμη πείρα από νικηφόρους αγώνες που στο επίκεντρο των πλαισίων τους βρέθηκαν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπως ο αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά των εργαζομένων της «e-food» ενάντια στις απολύσεις και την ενοικιαζόμενη εργασία, ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ ενάντια στο σταμάτημα της λειτουργίας της επιχείρησης και την ανεργία, οι αγώνες των οικοδόμων για ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις στα μεροκάματα, ο αγώνας των λιμενεργατών της COSCO για μέτρα υγείας και ασφάλειας στην εργασία, για ΣΣΕ με συγκροτημένα δικαιώματα.
Οι παραπάνω αγώνες είχαν αποτελέσματα γιατί:
• Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους πήγαν κόντρα στο ρεύμα της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, άνοιξαν μέτωπο με την εργοδοσία και την κυβέρνηση(πχ COSCO, ΛΑΡΚΟ).
• Παραμερίστηκαν γραφειοκρατικές διαδικασίες και εργοδοτικοί μηχανισμοί-συνδικάτα(COSCO).
• Ένωσαν όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από την εργασιακή τους σχέση, λειτουργώντας ζωντανά, με συλλογικές διαδικασίες από τα κάτω.
• Είχαν τη στήριξη και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, η οποία εκφράστηκε με εκατοντάδες ψηφίσματα συμπαράστασης, μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, κλπ.
• Οργανώθηκαν από σωματεία στα πλαίσια της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών των εργαζόμενων, που αναδύονται με βάση την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης.
ΤΕΤΟΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ!
