Βαδίζουμε προς τον ενάμιση χρόνο πανδημίας και η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το άνοιγμα του τουρισμού, εκθειάζει τον “ευεργετικό” ρόλο του ιδιωτικού τομέα της υγείας στην αντιμετώπιση…!!! της πανδημίας, οικοδομεί το “νέο ΕΣΥ” και ολοκληρώνει αυτό τον κύκλο δημιουργίας με τη μεγάλη προσφορά στους εργαζόμενους με το νομοσχέδιο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας “ικανοποιώντας” τον “διακαή πόθο” των εργαζομένων για 10 και πλέον ώρες εργασίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και τα τεκταινόμενα στον εργασιακό χώρο του νοσοκομείου.
Η διοίκηση και τo ανώτερο στελεχικό δυναμικό της στοχοθετεί και οριοθετεί τις δικές της δράσεις. Μακριά από τους στόχους κερδοφορίας σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας αναπροσαρμόζεται και επαναστοχοποιεί. Περισσότερο σοφή, προσπαθεί να κλείσει το τμήμα το ραντεβού αφού σαν τμήμα δεν της αποφέρει ένα στοιχειώδες κέρδος, ενώ κατά τη γνώμη της εξορθολογεί τοποθετώντας αυτό το προσωπικό σε άλλο τμήμα στο οποίο θα είναι περισσότερο παραγωγικό. Βέβαια με τέτοιου είδους κινήσεις πετυχαίνει δύο στόχους από τη μια τον εξορθολογισμό όπως οι ίδιοι διατρανώνουν και από την άλλη εκχωρούν ένα ακόμη κομμάτι στους ιδιώτες. Να θυμηθούμε τι έγινε με τα πλυντήρια την τεχνική υπηρεσία και ας αναλογιστούμε τι θα προκύψει στο μέλλον ͘͘͘ είναι να μην ανοίξεις το πορτόφυλλο. Εδώ να σημειώσουμε ότι ζητήματα ηθικής του τύπου, πως θα εξυπηρετηθεί το κοινό ή οι εργαζόμενοι δεν μπαίνουν στη ζυγαριά, όταν ο άλλος ζυγός είναι η οικονομία και το κέρδος.
Ένα άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι οι διάφορες μετακινήσεις, που έχουν και τη μορφή της υποβάθμισης, εργαζόμενων των εργαστηρίων. Ο “ετσιθελικός” τρόπος διοίκησης των εργαστηρίων και όχι μόνο, δεν είναι ιδιομορφία ενός προϊσταμένου ή διευθυντή, ούτε αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Έχουμε την ιστορία της προσπάθειας καθαίρεσης των προϊσταμένων στη νοσηλευτική υπηρεσία, τις ανεκδιήγητες συχνές μετακινήσεις εργαζομένων από τμήμα σε τμήμα στο όνομα δήθεν των έκτακτων συνθηκών, ενώ τώρα εκδηλώνεται, όπως εκδηλώνεται, στα εργαστήρια. Έχουμε άραγε κοινά χαρακτηριστικά σε αυτές τις διαδικασίες;
Τέτοιες συμπεριφορές εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας του νοσοκομείου που έχει τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης. Ούτε έπαψαν, ούτε θα πάψουν να υπάρχουν. Για αυτό η κάθε φορά στοχοθεσία απαιτεί ανάλογη στοχοπροσήλωση και πολιτικές που τη μία θα χρησιμοποιούν το καρότο και την άλλη το μαστίγιο και πρώτα από όλα το διαίρει και βασίλευε. Σε ένα κομμάτι εργαζομένων να του φταίει κάποιο άλλο ͘ ιδεολογήματα ότι κάποιο τμήμα είναι σε καλύτερη κατάσταση και οι εργαζόμενοι “χρυσοζούν” σε αντίθεση με άλλους είναι βούτυρο στο ψωμί της διοίκησης και των κυβερνώντων για να λειτουργούν την επιχείρηση – νοσοκομείο. Την μια στοχοποιούνται οι ΟΑΕΔίτες, την άλλη οι επικουρικοί, την επόμενη ή αορίστου και ούτω καθεξής. Πουθενά όμως οι διοικούντες και ο επιχειρηματικός τρόπος λειτουργίας του νοσοκομείου. Ο λαός χρυσοπληρώνει μέσω φορολογίας, μέσω ασφαλιστικών εισφορών για να έχει δωρεάν δημόσια υγεία, πρόσβαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα, στα ραντεβού του νοσοκομείου. Τι παίρνει όμως; τη συνεχή απαξίωση του δημοσίου συστήματος υγείας, τα όλο και περισσότερα εμπόδια στις δωρεάν παροχές. Βαθιά το χέρι στις τσέπες είτε προς τους ιδιώτες είτε προς τα νοσοκομεία. Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του λαού δεν μπορούν να επιστρέψουν σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν η τεχνολογία και επιστήμη φανερώνουν τη δυνατότητά τους να υπερκαλύψουν αυτές τις ανάγκες. Το ζήτημα που προκύπτει είναι αν θα πρέπει να προσφέρονται δωρεάν ή φορτώνοντας εκ νέου τα κόστη στις πλάτες του λαού.
Εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αφαιρούνται όσο αφήνεται κενό και δεν διεκδικούνται. Δεν μας πρέπει μιζέρια και μοιρολατρία. «ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ ΜΑΣ ΟΥΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΣΕΙ» Τις ευθύνες για την διαιώνιση συμπεριφορών και πρακτικών έχει και η διοίκηση. Αυτή υπογράφει και υλοποιεί.
Μία καλή ευκαιρία μπροστά μας είναι η απεργιακή κινητοποίηση στις 10 Ιούνη. Να μην περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο. Όλοι απεργούμε και κατεβαίνουμε στο δρόμο. Το ότι κάποιος άλλος θα παλέψει γιατί εγώ έχω άλλες ανάγκες υποθηκεύει τις ίδιες τις ανάγκες του. Ο λαός σοφά λέει “όταν κ…..στη θάλασσα το βρίσκουμε στο αλάτι”
Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν μας πρέπει όπως δεν πρέπει και στα παιδιά μας.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ την ΠΕΜΠΤΗ στις 10,30πμ
