Απεργούμε για να μην γίνουμε οι “σταθμάρχες... της Υγείας”
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια έστειλαν μήνυμα ότι κανένα συγχωροχάρτι δεν δίνει ο λαός σε αυτούς που ρίχνουν τις ευθύνες για το έγκλημα στην κακιά τη (χ)ώρα. Μιας χώρας που όλοι δήθεν έχουν ευθύνη για τα κακώς κείμενα στο σιδηρόδρομο.
Ακόμη και οποιοσδήποτε επιμερισμός ευθυνών αποκλειστικό στόχο έχει να κρύψει την πραγματική αιτία και τον κύριο ένοχο: το κέρδος και τις πολιτικές που το υπηρετούν.
Το κέρδος βρίσκεται πίσω από τις ιδιωτικοποιήσεις. Και αυτό δεν έχει εφαρμογή μόνο στις μεταφορές. Αφορά όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και κλάδους.
Βέβαια η πολιτική τους δεν ολοκληρώνεται μόνο με τις ιδιωτικοποιήσεις. Δημιουργούν τις προϋποθέσεις, οποιαδήποτε δραστηριότητα παραμένει στον δημόσιο τομέα να υπηρετείται από τις αρχές του κόστους- οφέλους.
Οι υγειονομικοί αλλά και ο ίδιος ο λαός το έζησε και το ζει στο πετσί του τι σημαίνει εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας. Με τους 35.000 και πάνω νεκρούς λόγω του μονοθεματικού χαρακτήρα των νοσοκομείων.
Εμπορευματοποιημένο σύστημα σημαίνει χαμηλό κόστος.
Γι' αυτό στο νοσοκομείο οι κενές οργανικές θέσεις αγγίζουν τις 400 ακόμα και σε αυτόν τον κουτσουρεμένο οργανισμό.
Στο κόστος βρίσκεται η αιτία που πληθαίνουν οι μορφές εργασίας με σαφή περιορισμένο χρονικό ορίζοντα.
Οι υγειονομικοί το ζούνε στο πετσί τους, όταν η διοίκηση υποστηρίζει ότι τα τμήματα είναι στελεχωμένα, αλλά οι καθημερινές μετακινήσεις-βοήθειες αποκτούν μόνιμο χαρακτήρα. Είναι κοροϊδία από την πλευρά τους να λένε ότι είναι καλυμμένος ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων στον ισχύοντα οργανισμό αλλά να αποκρύπτουν ένα συγκεκριμένο παράγοντα, αυτόν που φανερώνει πόσες νέες δραστηριότητες έχουν αναπτυχθεί και τι πραγματικές ανάγκες υπάρχουν.
Αυτοί είναι οι παράγοντες για να δούμε πόσους εργαζόμενους χρειάζεται η μαιευτική. Ανάλογη κατάσταση και στην τεχνική υπηρεσία, με την υποστελέχωση να χτυπάει κόκκινο.
Και ενώ το “ασφαλές νοσοκομείο” γίνεται στοχοθεσία, γιατί αυτό επιτάσσει ως μέσο αξιολόγησης, ο ΟΔΙΠΥ για την χρηματοδότησή του, η βάρδια του ενός ή και των δυο εργαζόμενων είναι απλώς μια κανονικότητα, που όταν γίνει η “στραβή” μετατρέπεται σε αβλεψία του προϊστάμενου, ατομική ευθύνη και ανευθυνότητα των υγειονομικών.
Το εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας απαιτεί νοσοκομεία-επιχειρήσεις που θα αυτοχρηματοδοτούνται για να ανταποκρίνονται στα έξοδα λειτουργίας τους με μειωμένη ή χωρίς κρατική χρηματοδότηση. Με τον ασθενή να μετατρέπεται σε πελάτη που αναζητεί γιατροποριά βάζοντας ολοένα πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη του, είτε απευθύνεται στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα για άμεση ανταπόκριση. Αυτή η “ανάγκη” για έσοδα είναι που κάνει την διοίκηση να αλληθωρίζει προς τα απογευματινά χειρουργεία και την απογευματινή λειτουργία.
Το κόστος-όφελος και το κέρδος είναι που δημιουργούν “Τέμπη”, που σε κάθε κλάδο παίρνει και τη δική του μορφή.
Αυτή είναι η αιτία που πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο οι εργαζόμενοι.
Να υπερασπιστούμε τις ζωές και τις ανάγκες μας μπροστά στα κέρδη τους!
Γιατί το μέλλον μας ανήκει και το φτιάχνουμε σύμφωνα με τις δικές μας προτεραιότητες και αυτές των παιδιών μας.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 16/3 ΣΤΟ ΑΓ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 11πμ.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
