Ηταν μια συνηθισμένη μέρα για την Αμερική. Οι αγρότες ασχολούνται με τη σοδειά, ο γαλατάς μοίραζε το γάλα, ο ταχυδρόμος τα γράμματα και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ βομβάρδιζε μια άλλη χώρα».
Με αυτόν τον σκωπτικό τρόπο ξεκινάει η ταινία του Αμερικανού κινηματογραφιστή Μάικλ Μουρ «Μπόουλινγκ για το Κολουμπαίν» του 2002 (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως «Ακήρυχτος πόλεμος») που πραγματεύεται τη διαδεδομένη οπλοχρησία στις ΗΠΑ και έγινε με αφορμή το μακελειό το 1999 στο Λύκειο Columbine, όπου δύο μαθητές εκτέλεσαν 15 ανθρώπους (συμμαθητές τους και εκπαιδευτικούς) και μετά αυτοκτόνησαν με τα αυτόματά τους.
Αυτή η διατύπωση στη «δωρικότητά» της δείχνει αυτό που επιχειρείται να θαφτεί από όλα τα αστικά ΜΜΕ και στη χώρα μας με αφορμή το νέο μακελειό την περασμένη Τρίτη σε δημοτικό σχολείο του Τέξας: Οτι οι αιτίες αυτού του νοσηρού φαινομένου, που επαναλαμβάνεται με εκατοντάδες αθώα θύματα κάθε χρόνο, δεν είναι συνέπεια μόνο της γενικευμένης «νόμιμης» οπλοκατοχής, αλλά «καθρέπτης» ενός συστήματος που καλλιεργεί σάπιες «αξίες» και πρότυπα. Που αποθεώνει τον ατομισμό και το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Που έχει στο κέντρο του τη βία και το μίσος, πρώτα απ' όλα πάνω στην εκμεταλλευόμενη τάξη από τους εκμεταλλευτές της και το κράτος τους.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις ΗΠΑ, οι δολοφονίες από ένοπλους πολίτες «συναγωνίζονται» αυτές των ένστολων φρουρών «του νόμου και της τάξης», του επίσημου δηλαδή κρατικού μηχανισμού και των δυνάμεων καταστολής. Για να μην μιλήσουμε για την εικόνα του ιμπεριαλιστή - νταή, που κατοχυρώνει την παγκόσμια κυριαρχία του μέσα από ποτάμια αίματος άλλων αθώων λαών, δικαιολογώντας τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα ως «υπεράσπιση της δημοκρατίας και των δυτικών αξιών»...
Στις ΗΠΑ, τα ένοπλα περιστατικά στοιχίζουν τη ζωή σε πάνω από 10.000 ανθρώπους κάθε χρόνο. Τα όπλα που κυκλοφορούν ξεπερνάνε τον πληθυσμό των περίπου 330 εκατομμυρίων. Η «ραμποποίηση» όμως της ζωής δεν προήλθε από παρθενογένεση...
Οι διάφοροι εκτελεστές που σκορπούν τον θάνατο λες και παίζουν βιντεοπαιχνίδι ή πρωταγωνιστούν σε ταινία δράσης, πολλές φορές νέοι που μόλις ενηλικιώθηκαν ή και έφηβοι, δεν είναι απλά διαταραγμένες προσωπικότητες, αλλά «προϊόντα» ή «απόβλητα» της παρηκμασμένης καπιταλιστικής κοινωνίας, που κατά βάση από θύματα γίνονται θύτες.
Για παράδειγμα, ο 18χρονος εκτελεστής, με καταγωγή από τη Λατινική Αμερική, προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια που είχε δεχτεί κακοποίηση και στο σχολικό περιβάλλον. Η μητέρα του ήταν τοξικομανής και δεν μπορούσε να τον στηρίξει, επειδή και η ίδια ήταν αφημένη στη μοίρα της από το κράτος. Μαρτυρίες φίλων του λένε πως ο ίδιος κατέληξε να νιώθει απόκληρος και «απόβλητο». Ηταν επίσης γνωστός ο εθισμός του σε διάσημο διαδικτυακό παιχνίδι προσομοίωσης εκτελέσεων εν ψυχρώ...
Αλλοι, πιο κοντινοί του, λένε τώρα πως υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια. Οτι πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», αλλά πουθενά και τίποτα δεν υπήρχε για τον αποτρέψει, επιβεβαιώνοντας την πλήρη απουσία ψυχοκοινωνικής ή ιατρικής στήριξης από δομές του κράτους.
Πάνω σε τέτοιες τραγωδίες, όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, ρεπουμπλικάνων και δημοκρατικών, στήνουν κάλπικους καβγάδες για το ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει να είναι νόμιμη η οπλοκατοχή, όταν με την πολιτική τους υποθάλπουν, αναπαράγουν και οξύνουν όλες τις κοινωνικές αιτίες του φαινομένου. Οταν στηρίζονται εξίσου από το λεγόμενο «λόμπι των όπλων» και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα εδώ και δεκαετίες.
«Αυτά γίνονται μόνο στις ΗΠΑ» λένε μερικοί, καλλιεργώντας εφησυχασμό, σαν να πρόκειται για κάτι μακρινό και αδιανόητο για τη δική μας κοινωνική πραγματικότητα. Καθόλου έτσι όμως δεν είναι τα πράγματα. Αρκεί να δει κανείς πώς έχουν εμφιλοχωρήσει στις μικρότερες ηλικίες ο ανταγωνισμός και η βία κάθε είδους, πώς ενοχοποιούνται μέσα στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα έννοιες και στάσεις ζωής, όπως η αλληλεγγύη, η αγωνιστικότητα, η διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου. Πόσο στρεβλά αφομοιώνονται οι σχέσεις μεταξύ των δυο φύλων σε καθεστώς βαθιάς ανισοτιμίας, όπως δείχνει άλλωστε και η έξαρση των δολοφονιών σε βάρος γυναικών από πρώην και νυν συντρόφους τους.
Καμιά επανάπαυση λοιπόν. Η προστασία από τέτοια φαινόμενα δεν γίνεται με ευχές και διακηρύξεις, ούτε με «ρετσέτες», που κάτω από τον όρο «μπούλινγκ» πάνε να κρύψουν τις βαθύτερες κοινωνικές αιτίες και τις ευθύνες του κράτους. Ασπίδα για τους νέους και διέξοδος για τον λαό είναι ο καθημερινός οργανωμένος αγώνας για να μπολιάζονται χιλιάδες νέες συνειδήσεις με τις αξίες της συλλογικότητας και του αγώνα, με τη διεκδίκηση μιας κοινωνίας και μιας ζωής χωρίς εκμετάλλευση.
Δ. Κ.
