Από atexnos
Καλό βόλι: Από το 1864 και για αρκετά χρόνια οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν χρησιμοποιούσαν ψηφοδέλτια, για να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, αλλά «σφαιρίδια», δηλαδή μικρές σφαίρες από μολύβι.
Στις πρώτες εκλογικές διαδικασίες του νεοελληνικού κράτους, που γίνονταν με σφαιρίδια, οι κάλπες ήταν ορθογώνια μεταλλικά κουτιά. Υπήρχε μία κάλπη για τον κάθε υποψήφιο.
Εσωτερικά, η κάλπη ήταν χωρισμένη στα δύο. Στο δεξιό μέρος, που είχε χρώμα λευκό, ήταν το Ναι• στο αριστερό, που είχε χρώμα μαύρο, το Όχι.
Μπροστά η κάλπη είχε έναν σωλήνα, που μέσα έβαζε ο ψηφοφόρος το χέρι του και έριχνε το σφαιρίδιο, δεξιά αν ήθελε να υπερψηφίσει τον υποψήφιο και αριστερά αν ήθελε να τον καταψηφίσει, χωρίς να φανερώνεται η προτίμησή του.
Εξ ου και η ευχή «καλό βόλι»
Θα το ρίξω δαγκωτό: Το 1864 καθιερώθηκε η καθολική «δια σφαιριδίων» ψηφοφορία. Το σφαιρίδιο ήταν ένας μολυβένιος βόλος, τον οποίο ο ψηφοφόρος έριχνε σε μια κάλπη χωρισμένη σε δύο χώρους, έναν για το ΝΑΙ, που είχε χρώμα άσπρο, και έναν για το ΟΧΙ, που είχε χρώμα μαύρο, ανάλογα με το αν ήθελε να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει έναν υποψήφιο. Κάποιοι ψηφοφόροι, που είχαν ιδιαίτερο λόγο να φαίνεται η ψήφος τους, δάγκωναν το σφαιρίδιο και άφηναν ίχνη των δοντιών τους, για να δηλώσουν αφοσίωση στον υποψήφιο που επέλεγαν, μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε και τη φράση «το έριξα δαγκωτό».
Άλλοι πάλι, έριχναν σφαιρίδια με το όνομά τους ή και επιχρυσωμένα και έτσι έβαζαν σε μπελάδες τις Εφορευτικές Επιτροπές που μάλωναν για το αν τα σφαιρίδια αυτού του τύπου ήταν έγκυρα ή άκυρα.
Όπως και να χει, κόκκινη να ναι, συνειδητή, βαριά ψήφος,χωρις μελλοντικες ενοχες και τυψεις ψηφος αξιοπρεπειας τέτοια που αλλοιώσεις σε περιεχόμενο αλλά και σε χρώμα δεν θα υποστεί.
