Τα συμπτώματα «long covid» που παρουσιάζει το δημόσιο σύστημα Υγείας έρχονται να προστεθούν στις χρόνιες «βλάβες» από την πολιτική της υποχρηματοδότησης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης.
Μόνο που δεν πρόκειται για μια παροδική «ασθένεια» του συστήματος. Είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής «κανονικότητας», που στηρίζει την κερδοφορία των ομίλων, με την παραπέρα επιχειρηματική λειτουργία της Υγείας και την επέκταση της δράσης των ιδιωτών.
Το παράδειγμα του Νοσοκομείου Παίδων είναι αποκαλυπτικό: Πάνω από 3.000 χειρουργεία βρίσκονται στον αέρα εδώ και πολλούς μήνες. Εκατοντάδες είναι εξ αναβολής από την περίοδο της Covid-19, όταν το νοσοκομείο είχε γίνει «μιας νόσου» και όλες οι άλλες παθήσεις πήραν αναστολή.
Η διαχείριση όλων αυτών των περιστατικών και όσων προστίθενται καθημερινά, απαιτεί επιπλέον υποδομές και αυξημένο αριθμό προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, που δεν προσλήφθηκαν όμως ποτέ. Ετσι, με την απώλεια μερικών εκατοντάδων αναισθησιολόγων από το δημόσιο σύστημα Υγείας, η λίστα δεν λέει να ξεφρακάρει.
Τι σημαίνει αυτό για τους ασθενείς; Μικρά παιδιά με επείγουσες παθήσεις καθυστερούν να εγχειριστούν, με ανυπολόγιστες συνέπειες - αν όχι μοιραίες - για την υγεία τους. Αλλες ελαφρότερες παθήσεις έχουν περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθούν επιβαρυντικά, ενώ αν αντιμετωπίζονταν έγκαιρα θα υπήρχε πλήρης ίαση.
Τι σημαίνει αυτό για τους υγειονομικούς; Σ' ένα νοσοκομείο με τέτοιο όγκο συσσωρευμένων περιστατικών και με εφημερία μέρα παρά μέρα, με τις ιώσεις στις μικρές ηλικίες σε έξαρση και τον κορονοϊό να «ανεβάζει στροφές» στα σχολεία, η δουλειά ήλιο με ήλιο δεν είναι αρκετή ούτε για τη στοιχειώδη διαχείριση του καθημερινού φορτίου. Πόσο μάλλον για να ξεμπλοκάρει η ατελείωτη λίστα αναμονής στα χειρουργεία.
Πώς σκέφτεται να «αντιμετωπίσει» η κυβέρνηση το πρόβλημα, το οποίο να σημειωθεί ότι δεν προέκυψε τώρα, αλλά είναι γνωστό από τις προειδοποιήσεις των υγειονομικών και των σωματείων τους;
Εχει ήδη νομοθετήσει τα απογευματινά ιατρεία, όπου όποιος έχει να πληρώσει, μπορεί να παρακάμπτει τη λίστα με το αζημίωτο. Και βέβαια, υπάρχει ο ιδιωτικός τομέας που κάνει χρυσές δουλειές, ειδικά σε εκείνες τις περιοχές και τους τομείς όπου η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας είναι πλήρης σε χρόνους, ιατρικό εξοπλισμό και υποδομές.
Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα ότι τα ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης από την «long covid» ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, ενώ είναι γνωστό τα τελευταία δυο χρόνια ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που νόσησαν θα χρειαστούν χρόνια φροντίδα για να επανέλθουν σε μια πιο «φυσιολογική» κατάσταση.
Και δεν είναι μόνο αυτό: Διαγνωσμένοι καρκινοπαθείς από τη Β. Ελλάδα καταγγέλλουν ότι τα χειρουργεία τους μετατίθενται ...στο άγνωστο, που ισοδυναμεί με καταδίκη ακόμα και σε θάνατο. Το ίδιο και στην Αθήνα: Ασθενείς με βαριές παθήσεις στέλνονται για βιοψίες σε ιδιωτικά εργαστήρια (!) και επιστρέφουν για θεραπεία στο νοσοκομείο, με τους συγγενείς να αναζητούν τα αναγκαία φάρμακα στην αγορά!
Το δράμα όσων έχουν άμεση ανάγκη, αλλά και του καθένα που μπορεί να βρεθεί στη θέση τους, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να θεραπεύονται ασθένειες πλήρως και στην ώρα τους ή να μετριάζονται οι συνέπειες για τους χρόνια πάσχοντες.
Η ιατρική επιστήμη έχει κάνει άλματα, το ίδιο και η τεχνολογία στα ιατρικά υλικά. Το υγειονομικό προσωπικό είναι καλύτερα καταρτισμένο, με ευκολότερη πρόσβαση στα επιτεύγματα της διεθνούς εμπειρίας. Νέες δυνατότητες ανοίγονται στην πρόληψη και στη θεραπεία, με τη χρησιμοποίηση πρωτοπόρων τεχνικών.
Τι εμποδίζει όμως αυτή την πρόοδο να αξιοποιηθεί προς όφελος του λαού; Μια ενδεικτική απάντηση δίνουν τα στοιχεία που πριν από ενάμιση χρόνο δημοσίευε ο «Ριζοσπάστης»: Τα συνολικά έσοδα των επιχειρήσεων παροχής ιδιωτικών υπηρεσιών Υγείας (κλινικές, διαγνωστικά, μαιευτήρια, μονάδες Ψυχικής Υγείας κ.ά.) κινήθηκαν ανοδικά την περίοδο 2016 - 2019, σε βαθμό που οι 31 από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις του κλάδου αύξησαν την κερδοφορία τους το 2019 κατά 246% σε σχέση με το προηγούμενο έτος!
Να λοιπόν ποιο είναι το εμπόδιο στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών: Το κριτήριο του κέρδους στην Υγεία, που πουλιέται κι αγοράζεται όπως κάθε άλλο εμπόρευμα, με το κράτος να είναι και εδώ θεματοφύλακας της κερδοφορίας, είτε ενισχύοντας τον ιδιωτικό τομέα, είτε επεκτείνοντας την επιχειρηματική λειτουργία του δημόσιου συστήματος.
Από αυτόν τον βραχνά μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Διεκδικώντας χρηματοδότηση, προσλήψεις, υποδομές στο ύψος των πραγματικών αναγκών, παλεύοντας για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους, στο πλαίσιο ενός άλλου συστήματος, που προτεραιότητα θα έχει την υγεία, τη ζωή και την ευημερία του λαού.
